Pim Fortuyn, Ger Harmsen & de CPN

Het was even groot nieuws. Pim Fortuyn mocht in oktober 1972 geen lid worden van de CPN (Communistische Partij van Nederland).
      Dat staat in het vandaag te verschijnen eerste deel van de Fortuyn-biografie van Leonard Ornstein.
Voor ingewijden is dit overigens geen opzienbarend nieuws. Hij was gewogen en te ‘licht’ bevonden omdat hij tot de zogeheten Harmsengroep behoorde.
      In de biografie is een brief opgenomen van Rinus Haks, die een verklaring geeft. Hij schrijft dat Fortuyn een gesprek hierover wil maar kondigt al direct aan dat dit gesprek niets aan het besluit zal veranderen. En dat was natuurlijk naar goed communistisch gebruik in die dagen.

Met de Harmsengroep worden mensen bedoeld die goede banden hadden met Prof. Ger Harmsen, in de jaren zeventig hoogleraar dialectische filosofie en historische sociologie aan de Universiteit van Groningen.
      Een Marxistische leerstoel werd het genoemd, maar de CPN zette Harmsen weg als NAVO-professor en zelfs BVD-infiltrant.
Harmsen namelijk was in 1946 lid geworden van de CPN, had zoveel voor die partij gedaan dat het zijn persoonlijke leven totaal beïnvloedde, maar in 1958 werd hij -zoals trouwens veel anderen- uitgekotst door die partij. Hij had namelijk kritiek op de Russische communisten geuit, nadat bekend was geworden wat voor misdaden Stalin had begaan,

 
In 1997 had ik voor de VPRO-Radio een marathoninterview met Ger Harmsen.
      Daarin vertelt hij uitvoerig over die roerige jaren, toen zijn colleges massale aandacht trokken en hij de meest omstreden, meest bewierookte en meest verguisde hoogleraar in dit land was.
      Ga naar Media 62. Marathoninterview met Ger Harmsen.

 In zijn autobiografie Herfsttijloos komt Pim Fortuyn regelmatig voor.

       Harmsen schrijft ondermeer:

 ‘Tussen de studentenactivisten nam Pim van het begin af een eigen positie in. Al jong keurig in het driedelige pak, met gevoel voor decorum en theatrale effecten, hield hij wat afstand van andere actievoerders. Maar bij bezettingen was hij onderhandelaar.
Zijn liefde gold van meet af aan het onderhandelen, besturen en beleid uitstippelen. Mede door zijn voorkomen maakte hij een imponerende indruk. Uiterst welbespraakt en intelligent, beschikte hij daarbij over een tomeloze energie.
Het vreemde was dat hij grote bestuurlijke en organisatorische gaven had, maar het geduld miste een zaak tot het einde af te werken.
Hij hield iets van een kind dat eerst met zorg van blokken een kasteel bouwt, om het dan, juist voor het helemaal af is, met één handbeweging omver te gooien’.

En dan beschrijft Harmsen minutieus hoe Fortuyn even snel dacht te promoveren, wan hij had al een dissertatie bij zich toen hij in Groningen arriveerde.

       Harmsen:

‘Zijn onderwijs was mij een doorn in het oog. Een uitgebreide literatuurlijst van 18 september 1972 geeft een indruk van de door hem opgegeven tentamenstof. Zeven teksten van Mao Tse Tung, familiair aangeduid als Mao, naast zes van Lenin; verder nauwelijks iets. (…)
Zelfs de titelbeschrijving was abominabel. De haren rezen mij te berge. Hier had ik te maken met iemand die het historisch materialisme belachelijk ging maken. Het leek me gevaarlijker dan de bestrijders van het Marxisme. Ik bond de strijd aan met Pim Fortuyn’.

Harmsen benadrukt dan dat Fortuyn niet alleen steun kreeg van de Groninger Studentenbond maar ook van de CPN.
      Topmannen van die bewegingen kwamen bij hem thuis in het plaatsje De Knipe om een pleidooi voor Fortuyn te houden.

        ‘’Ze vergaten toen even dat ik een vijand van de arbeidersklasse was. We hadden een lang en vertrouwelijk gesprek en ik liet me overhalen om Pim nog een kans te geven zodat hij geen bloem in de knop gebroken zou worden’’.

Later werd de verhouding overigens beter:

       'Pim zat vol tegenstrijdigheden. Hij kon uitermate grof en bot zijn, maar hij had ook aardige en vertederende kanten. Daarbij kon hij spontaan en hulpvaardig reageren. Als gastheer was hij één en al zorgzaamheid. Ontbijt op bed met een zachtgekookt eitje. Hij mocht graag koken, maar het fornuis liet hij vervuilen. Ik kon dat niet aanzien en zorgde, wanneer ik aanwipte, dat het weer blonk als was het nieuw’’.

Lees HIER ook nog eens wat Hugo Kijne mij in een uitvoerige reactie schreef.
      Hugo was lid van de CPN en door Ger Harmsen naar Groningen gehaald om colleges te geven over de studentenbeweging.
Hugo logeerde in die dagen ook vaak bij Pim Fortuyn.