The Republic of Minerva
(Door Rolf Weijburg)
In het Guinness Book of Records van 1973 vond ik ooit in het hoofdstuk “The Human World” onder “Countries, Smallest” deze entry:
Ik had er nog nooit van gehoord. Mijn Bosatlas vermeldde het niet, een betere atlas kon ik me niet veroorloven dus (er was geen Internet) toog ik naar de bibliotheek waar ik in de grote Times Atlas of the World, de Minerva reefs ontdekte. Twee kleine riffen ergens tussen Tonga en de Nieuw Zeelandse Kermadec Eilanden.
Er stond niets anders bij, geen naam van een hoofdstad, ook niet dat het hier een Republiek betrof, maar ja, de atlas was natuurlijk niet helemaal up to date.
Inviting the World at Home
In die tijd werkte ik aan een groot Mail-Art project, “Inviting the World at Home” genaamd. Daarin probeerde ik, om te bewijzen dat het postsysteem werkelijk wereldwijd werkte, uit alle door internationale grenzen omgeven gebieden op aarde een postkaart te ontvangen. Als Minerva een onafhankelijke republiek was, dan moest ook daar vandaan een postkaartje worden ontvangen.
Dus stopte ik een projectkaartje in een enveloppe (het idee was om uit al die plekken eenzelfde kaartje te ontvangen, een projectkaartje dat ik de potentiële verzender deed toekomen) schreef een kort briefje ter introductie en instructie en postte het aan
The Post Master General, Republic of Minerva, South Pacific Ocean.
De post had weliswaar begrepen waar ongeveer Minerva moest liggen, want mijn brief was gestrand in het postkantoor van Nuku’alofa, hoofdstad van het Polynesische Koninkrijk Tonga, maar nog geen maand later ontving ik een officiële brief uit Tonga. “On His Majesty’s Postal Service” stond er op de enveloppe.
In de enveloppe vond ik het door mij verstuurde projectkaartje waarop de Post Master in stellige bewoording had geschreven dat de zogenaamde Republiek Minerva geen postkantoor kende en slechts een kaal rif was.
Hoewel ik niet begreep waar de redactie de wetenschap van het bestaan van een Republic of Minerva vandaan had en ik misschien het hoofdkantoor van het Guiness Book of Records had kunnen bellen of een brief aan de Tongaanse Post Master had kunnen sturen, vergat ik het hele verhaal.
Pas in 2007, toen ik het aanbod kreeg om over het hele postproject, dat inmiddels met meer dan 400 ontvangen kaartjes werkelijk wereldomvattend was geworden, een boek te maken en ik begon met het ontwerpen van de pagina’s , stuitte ik weer op het kaartje van de Tongaanse Post Master.
Inmiddels was er internet en kon ik echt op zoek gaan naar de Republic of Minerva.
De twee atolriffen North en South Minerva liggen wel erg verloren in de lege, eindeloze South Pacific,
450 kilometer ten zuidwesten van Tonga’s hoofdstad Nuku’alofa. Ieder hebben ze een diameter van ongeveer 5 kilometer, ze komen met eb net uit het water en liggen met vloed net onder de zeespiegel.
De riffen worden alleen af en toe aangedaan door zeiljachten op weg van of naar Fiji, Tonga en Nieuw Zeeland, maar vormen doordat ze nauwelijks zichtbaar zijn een flink gevaar.
Een witte branding, een paar grote brokken koraal, enkele scheepswrakken en een klein torentje met vlaggenmast is alles wat je er van zag.
Tot welk land ze behoorden heeft nooit iemand veel geïnteresseerd. Ze lagen daar gewoon maar wat.
Totdat ergens in de woestijn van Nevada, een multimiljonair zijn oog liet vallen op deze twee riffen in de zuidelijke Pacific. Michael Oliver, een vastgoed handelaar en politiek activist in Las Vegas, was op zoek naar een plek waar zijn Libertarische ideeën konden aarden en "People will be free to do as they damn well please. Nothing will be illegal so long it does not infringe on the rights of others. If a citizen wishes to open a tavern, set up gambling or make pornographic films, the government will not interfere."
Ideeën genoeg, geld genoeg ook: jarenlang had Oliver geld gepompt in een organisatie die zich The Phoenix Foundation noemde en die nu over tientallen miljoenen dollars beschikte.
Alleen het land mankeerde nog.
Maar daar lag Minerva dus. Lekker ver weg van alles en hoewel de riffen weliswaar net onder de zeespiegel lagen zou je er met een beetje zand best een echt eiland van kunnen maken. Oliver kocht een groot vrachtschip dat hij in Australië vol liet scheppen met zand en naar North Minerva liet varen waar het zich van zijn lading ontdeed. Een paar keer voer het schip heen en weer totdat er voor het eerst bij vloed een stukje land droog bleef.
Vlag & munten
De Republic of Minerva was geboren. Er werd een torentje gebouwd waarop een vlaggenmast werd geplaatst en op 19 januari 1972 werd de vlag van Minerva gehesen.
Het land kon van start, er werd een president aangewezen, Morris C. “Bud” Davis een Californische projectontwikkelaar en vriend van Michael Oliver, en de Minerva Dollar lag klaar voor gebruik.
Het idee was om de riffen om te toveren tot een sjiek soort resort, Sea City, waarvan de inwoners geen belasting hoefden te betalen en konden genieten van een maatschappij zonder enige economische interventie. Inkomsten zouden worden gegenereerd uit de registratie van internationale vrachtschepen. Optimistisch stuurde de kersverse president een onafhankelijkheidsverklaring aan alle omringende landen.
Koning Tupou IV van Tonga reageerde het meest verbolgen. Een republiek binnen zijn koninkrijk! Hoewel Tonga de riffen nooit officieel had geclaimd, werd Minerva al eeuwen gebruikt door Tongaanse vissers en Tupou claimde dan ook op hoge poten de riffen als zijnde onvoorwaardelijk deel van het Tongaanse Koninkrijk.
Met de erkenning van zijn claim door het South Pacific Forum in de pocket stuurde de koning in juni 1972 zijn voltallige, honderd man sterke, leger naar Minerva, waar de soldaten de vlag van Minerva neerhaalden en verruilden voor de vlag van Tonga. Ze troffen er geen bewoners aan. Niet lang daarna gaf Tonga een serie postzegels uit die de Tongaanse soevereiniteit over de riffen moesten bevestigen.
Morris C. “Bud” Davis heeft tien jaar later nog één keer geprobeerd Minerva te bezetten, maar hij en zijn trawanten werden na drie weken door de Tongaanse marine verjaagd. En ook Michael Oliver heeft niet stilgezeten. Hij probeerde soortgelijke ondernemingen op te zetten op Abaco in de Bahamas en op Espirito Santo in Vanuatu, maar nooit is het tot een onafhankelijke Libertarische staat gekomen.
De Tongaanse soevereiniteit over de Minerva Reefs blijft in het geding. In 2005 besloot Fiji dat het eigenlijk de Tongaanse claim over de riffen niet erkent en eiste de riffen voor zichzelf op. Het conflict zeurde een beetje door totdat in 2010 én in 2011 de Fijiaanse marine de navigatielichten die Tonga inmiddels op de riffen had geïnstalleerd, verwoestte. Oorlog dreigde. In 2014 kwam de Tongaanse overheid met een voorstel om de spanningen te sussen en de Minerva’s te ruilen met de Fijiaanse Lau– eilanden, eilanden waarvan vele inwoners Tongaanse voorouders hebben. Fiji zint op voorwaarden.
Het blijft rommelen aan de randen van het laatste Polynesische koninkrijk.
Mijn boek “Inviting the World at Home is, 450 pagina’s dik, in 2009 uitgegeven door Atlas, Amsterdam. U vindt hier meer informatie.
Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld
Klik HIER voor alle afleveringen