Zij heeft ervaring in het organiseren, produceren en presenteren van radio- en t.v.-programma’s.
Ondermeer Welingelichte Kringen, Ischa, Het gebouw, De Ochtenden, Villa VPRO, Noorderlicht en voor televisie Het Buitenhof.
Zij schreef in nachtelijke uren dit klavertje vier van misverstand & improvisatie.
Vileine Belgen?
We zijn in Gent. Heerlijke stad.
Moeilijk parkeren, dat wel. Ergens in het centrum op een pleintje zien we een gaatje. Er staat een vriendelijke mijnheer, die ons heel behulpzaam met enorme armbewegingen helpt de auto in het kleine plekje te manoeuvreren. We stappen uit. De vriendelijke mijnheer meldt ons meteen dat we “daar absoluut niet mogen staan, u staat daar geheel tegen alle regels in”. Zijn hulp was goed bedoeld, maar regels zijn regels. We vinden in een buitenwijk een plek op een plein omgeven door rolluiken van particuliere parkeergarages. Op één van de deuren hangt een bord, met opschrift: “Verboden tegen ijzeren poort te wateren: zoniet dan staat u zelf in voor de electrische gevolgen”. Dubbel liggen we om dat volstrekt misplaatste “zoniet”… maar het lachen vergaat je snel. Je denkt alleen nog maar aan die “electrische gevolgen”… Wat zijn die? In de kraag gevat worden en direct door naar de elektrische stoel?? Wegens vochtaanraking geëlektrokuteerd worden?? Een eenvoudige maar dure schadeclaim van de getroffene voor een nieuwe garagedeur, elektrisch en wel??
Je weet het niet. Nog niet Nooit. Kijk, dat blijft maar spoken. Knap-vals, zou ik denken.
Mamma & Cruijff
Mijn moeder is klein. Echt klein. Maar daarmee houdt haar geringheid wel op!
Zo lijkt het niet als we in 1971, ergens in een hotel op de grens tussen Bulgarije en Joegoslavië , proberen een lift uit te komen, terwijl er vijf enorme Russen instappen. Iedereen is al buiten -ook mijn vader en ik-, maar mijn kleine moedertje wordt onbarmhartig over het hoofd gezien en teruggedrongen in de kooi. Weg zijn ze. We kijken een beetje verwezen naar elkaar. Het duurt. En het duurt. En het duurt nog langer. Mamma is weg, denk ik. Als een tweede hondje Laika meegenomen de ruimte in door die Russen. Nooit komt de lift meer beneden, laat staan met mamma. En dan komt ‘ie toch nog. De lift. Met mamma & de Russen. Trots en lachend stapt zij uit. ‘Ze zagen me eerst helemaal niet. Alsof ik een knopje van de lift was”, zegt ze. ‘Toen ben ik hard …CRUIJFF en SCHENK gaan roepen’. Ze is op handen gedragen naar beneden gebracht. En met een buiging naar buiten geleid.
Zus van Dieuwertje
Een klein marktje ergens op de grens van de Brabantse en Limburgse Peel. Ik loop daar met mijn zus. De marktvrouw van het kraampje met gekke jurken zegt tegen me: ‘Goh, wat lijkt zij op……” ‘Ja’, zeg ik, ‘opvallend toch… ze is het namelijk zelf’. Antwoord:’ Ja, het is inderdaad wonderlijk hoeveel ze op haar lijkt’. Dat komt misschien omdat ik het echt ben’, zegt mijn zus. Antwoord: ’Ja ja, het is opvallend die gelijkenis’.
We hebben maar wat onopvallende jurkjes gekocht.
Hè ?
De gewonden worden eerst verbonden. Vervolgens onomwonden naar ’t slagveld teruggezonden.
