vrijdag 2 okt'20

vanmorgen om 9 uur was de onthulling van het rechteroog. en ik herinnerde me dat khalid, een arts in het scottish mission hospital te jalalpurjattan, pakistan, waar ik in 1971, toen  ik even afgeweken was van de hippie-trail (istanbul-kathmandu), een poosje logeerde, zei dattie zich altijd de MESSIAS voelde, als hij smorgens, de dag na de operatie, in de 'eye-ward' zijn ronde deed en daarbij mensen die, soms jarenlang, hartstikke blind waren vanwege staar en ernstiger lensvertroebelingen (vaak veroorzaakt door steekvliegen) van hun oogverbandje verloste, plotseling konden ZIEN en hem uit dankbaarheid de zoom van zijn jas wensten te kussen. nou niks van dat al vanmorgen. mijn lensdop werd verwijderd door b.  ik kreeg een golf wit/blauw licht naarbinnen, maar alles was totaal wazig alsof ik door datzelfde bewasemde raam keek als al die tijd hiervoor. dat was me niet beloofd ! ben ik nu weer die ene procent, waarbij zo'n operatie misgaat ? nou nee. de kliniek waar het allemaal gedaan werd heeft als onderdeel van de behandeling het protocol om de patient de dag na de operatie op te bellen. en dat deden ze stipt om 9:15 uur. onee, ik hoefde me nergens ongerust over te maken. slechts een enkeling overkomt het dat ze meteen alles helder zien. dat kan wel 3 dagen duren. een operatie kan mislukt zijn als je vlekken en strepen ziet, 'een gordijn' of helemaal niks, en je kan misselijk zijn. nou daar had ik allemaal vanmorgen geen last van en -verdomd- na een uur of wat > tegen tweeen > begon de wereld wat meer in focus te geraken. maar dat licht, dat licht, dat bleef. het gewone daglicht blijkt echt WIT te zijn en de muren van de kamer bleken dat ook te zijn. heel anders dan wat ik met mijn linkeroog waarneem, namelijk grauw/geel wazig kaarslicht.

vorige week onleesbare verkeersborden heb ik nog niet kunnen verifieren. ze staan er nog, neem ik aan. eerst maar es uit het raam staren.

(Ontvangen van Theo Uittenbogaard)