Details

 

''Mediageile massahysterie'''

De man heet Erik Noomen. Hij was vorige week donderdag te horen in Spraakmakers op Radio 1. (KRO/NCRV). Natuurlijk ging het daar over de massale aandacht voor het Corona virus. Noomen noemde de berichtgeving hierover ‘’mediageile massahysterie’’. 

      Volgens hem zijn er sinds de uitbraak van het virus meer mensen overleden aan het stoten van hun grote teen, die ontstoken is geraakt. ''Maar we gaan toch ook niet zeggen, dat de mensen voortaan werkschoenen aan moeten met stalen neuzen''.

      Noomen introduceert zichzelf op twitter als volgt: ‘’Stamhouder van het geslacht Noomen, journalist, kaasdromer, televisiemaker, fundamentalistisch atheïst en vergeefs kattentrainer’’.

      Niet alleen een kroegprater voor de radio dus, maar ook nog een man met een verkeerd gevoel voor humor.

VPRO’er Leonard Ornstein zat ook in de studio. Hij ging wijselijk genoeg niet tegen Noomen in, maar verwoordde het heel duidelijk  : ‘’ Ik denk dat er ooit een virus komt dat een enorme besmetting gaat veroorzaken waar we niet tegen bestand zijn"". Volgens hem moeten media wel oppassen om een 'massapsychose te veroorzaken. "Individuele mensen zijn vatbaar voor dit soort berichten en denken dat ze het zelf onder de leden hebben."

Presentatrice Ghislaine Plag, die ik overigens goed vind, maakte nog een soort tut-tut-ho-ho opmerking ("Stalen neuzen zijn niet besmettelijk"), maar ook dat weerhield Noomen niet.  
Als u het allemaal niet gelooft luister dan nog eens. HIER.
      Ga naar het onderdeel tusen 10 en 11 uur. Na 7 minuten begint het Corona virus.  

 

Details
Hoofdcategorie: Familie (162)

 

Een analist in opleiding

We zien hier mijn kleinzoon Camiel in zijn woonplaats Vlaardingen. Hij wordt vandaag zeventien jaar.
      Camiel gaat volgende maand studeren in Leiden. Een beroepsopleiding voor chemisch-fysisch analist.
Daar was hij al in Rotterdam mee bezig, maar de opleiding in Leiden geeft meer vervolgmogelijkheden.
      Hij vindt die studie interessant en doet het met veel passie.


Hiroshima

Vorig jaar was hij met de familie een aantal weken in Japan. Hier zien we Camiel in het midden. Verder broer Luc, vader Edwin, moeder Babette en Loes, vriendin van Luc.
      De scène speelt zich af in Hiroshima. Even bijkomen in een zogeheten Okonomyaki-bar na allerlei indrukwekkende ervaringen.
Het gezelschap eet een pittige pannenkoek.


Hakane



Hakane is een stad op het eiland Honshu. Het ligt aan de rand van het Fuji National Park


Tokyo



In de wijk Akihabara in Tokyo. Een gekend koop- en winkelcentrum met vooral elektronica.


Nakatsugawa



Nakatsugawa is ook een stad op het eiland Honshu.
      Hier op de oude postroute van Magawe naar Tsumago.


Berenbel



Op deze postroute kun je beren tegenkomen. Ze schijnen weg te blijven als je deze bel luidt.
      Ze hangen er om de paar honderd meter.


Noedelsoep



Aan de noedelsoep.
      Met naar keuze kipfiletreepjes, verse gember, rode pepers, soja, eieren, taugé en nog zowat..


Terug in Vlaardingen

 

 

Details

 

Voorjaar 1994  

Een triomfantelijke demonstratie

Image

Woensdag 27 april 1994 was een zeer gedenkwaardige dag.
Ik bevond mij in het stadje De Aar in Die groot Karoo van Zuid Afrika, ongeveer in het midden van de lijn Kaapstad-Johannesburg. 
     Voor ‘t eerst in de geschiedenis waren er democratische verkiezingen.
Maandenlang hadden de mensen er naar toe geleefd; wekenlang was er uitbundig feest gevierd.

      De mensen kregen drie dagen om te stemmen, maar op de eerste dag stonden er lange rijen.

 OOR DIE SPOOR  

De Aar is een stadje van circa 40.000 mensen. Globaal een derde van de bevolking is blank, een derde is kleurling; een derde is zwart. De blanken woonden in hun eigen wijk.
      Op kaarten in de plaatselijke bibliotheek stond alleen dit deel, hoewel aan de andere kant van het spoor ‘Oor die Spoor’ veel meer mensen woonden.
      Er waren ook twee squattercamps ‘oor die spoor’. Krottenwijken voor ontheemden, zwervers en vluchtelingen.

In De Aar mocht gestemd worden door 8.433 ‘bruinmense’, 6.643 ‘swartmense’ en 5.190 ’blankmense’.
In iedere wijk was één stemlocatie. Op woensdag 27 april 1994 ‘s middags om één uur stonden vrijwel alle kleurlingen en zwarten demonstratief voor het gemeentehuis -de Municipaliteit- in de blanke wijk.
      Geduldig, gedisciplineerd, trots en vaak met een vlaggetje in de hand van het ANC (African National Congress); de partij van Nelson Mandela, die toen zijn triomfantelijkste overwinning zou behalen.

Eén van die mensen was Lisa. Zij was schoonmaakster in hotel De Aar, waar ik drie weken heb doorgebracht. Zij begon ‘s ochtends om zes uur en had dan al een uur gelopen. Ze moest werken tot er niets meer te doen was. Dat was nooit vóór tien uur ‘s avonds. Ze moest dan weer een uur terug lopen. Ze werkte zeven dagen per week.

Haar inkomsten: 80 Euro per maand.

OPNAMES

Audio (56): De verkiezingen  4'27"

Ik loop langs de lange rij, die voor het gemeentehuis van De Aar staat.
Vrijwel alleen kleurlingen en zwarten, die er in dit blanke deel van het stadje een ingehouden, trotse en indrukwekkende demonstratie van maken.


Audio (57): De manifestatie  9'02"
Ik rij mee met luid toeterende en zingende ANC-vrouwen.
We rijden demonstratief door de blanke wijk, waar niemand zich laat zien.
Een jubeltocht, waar deze vrouwen het juk van honderden jaren onderdrukking en apartheid van zich werpen.

Luister hoe ze Nelson Mandela toezingen en de toen nog zittende president De Klerk verguizen.

 

Details

 

Voorjaar 2000

Mira: 'Hij kan nog geen ei bakken. Nog geen ei!' 

Ze is voor ’t eerst van haar leven in het buitenland geweest. Zes weken lang. Een conferentie in Los Angeles, een bezoek aan New York, een symposium in Parijs en nog even uitblazen in Amsterdam. Het was haar goed bevallen. Heel goed.
      Mira is orthodontist. Ze zit naast me in het vliegtuig. Ze gaat naar huis. Johannesburg Zuid-Afrika. 
We zijn nog geen uur onderweg, hebben wat over ditjes en datjes gepraat en dan zegt ze zomaar: ’’Weet je dat ik helemaal geen zin heb om naar huis te gaan’’.

Zo!

Ze is getrouwd. Twee jonge kinderen. Een jaar of 35. Stralend gebit. Daar zijn waarschijnlijk kundige collega’s aan te pas gekomen.

‘’Hoezo?” zeg ik.

‘’Amerika is me heel goed bevallen’’, zegt ze. ‘’En bij jullie vind ik 't ook heel prettig’. Veel prettiger dan in Zuid-Afrika. Weet je, die apartheid is dan wel officieel afgeschaft maar er is nog veel racisme en discriminatie. Mensen leven langs elkaar heen. De tolerantie is laag. Tenminste vergeleken met wat ik de laatste weken gezien heb’’.

Ik ga voor de tweede keer van mijn leven naar Zuid-Afrika. 
      Ditmaal niet naar Johannesburg of Kaapstad, maar naar Kwazulu-Natal.

‘’Ben je daar weleens geweest Mira?’’
‘’Nee’’ zegt ze. ‘’Maar wat ik ervan weet is het daar helemaal verschrikkelijk’’.
      ‘’Maar wat ga je daar eigenlijk doen.”

‘’Ik ga op bezoek bij een Nederlander, die daar al een aantal jaren woont. In Howick, dichtbij Pietermaritzburg. Daar schijnt één van de grootse watervallen van jullie land te zijn. Hij werkt met de lokale bevolking om erosie te bestrijden. Ik ga daar een radioprogramma maken. En daarna ga ik door naar Lesotho. Ook al om een programma te maken’’.

‘’Naar Lesotho’’, zegt ze geschrokken.
      ‘’Daar hoor ik alleen maar afgrijselijke verhalen over. Ons leger is daar een jaar of zo geleden binnengevallen om orde op zaken te stellen. Het schijnt daar echt bar en boos te zijn’’.

‘’Juist’’, zeg ik. ‘’Daarom ga ik er ook naar toe’’.

Ze wordt stil. Ik besluit om iets anders aan te snijden

Ze spreekt namelijk Engels, maar had verteld dat ze is opgegroeid in ’t Afrikaans. 
‘’Kon je de mensen in Amsterdam eigenlijk verstaan?’’, vraag ik in het Nederlands.

‘’Nee. Niet echt, Af en toe een woordje. Maar -weet je- ik hou ook niet van die taal. 
Thuis moet ik Afrikaans praten. Mijn man wil dat. Vindt ook dat mijn kinderen in die taal moeten worden grootgebracht. Daar heb ik vaak ruzie met hem over. Die kinderen zijn er namelijk volgens mij veel meer bij gebaat om goed Engels te leren”.

En dan.

‘’Mijn man is nou eenmaal heel traditioneel. Hij vindt het eigenlijk maar zozo, dat ik werk. En weet je wat: Hij kan nog geen ei bakken; nog geen ei’’.

We worden stil. Zij heeft kennelijk een wat vastgelopen huwelijk. 
Moet ik daar dan dieper op ingaan. We zitten inmiddels ergens boven Noord-Afrika. Het wordt donker.

Tijd om maar eens te proberen wat te gaan slapen.
Maar dan gaat ze weer door. 
      ‘’Ik heb ’t me allemaal niet zo gerealiseerd. Maar op die conferenties heb ik met veel vrouwelijke collega’s gesproken. Die schrokken ook van mijn verhaal. Weet je, misschien ga ik het thuis allemaal heel anders doen. Heel anders’’. 

      Tja. 
Moet ik hier iets van vinden? Relativeren? Stoken in een vastgelopen huwelijk.
       Wat is dat toch met die vliegtuigen. Ik kom wel vaker terecht in merkwaardige gesprekken. Kennelijk zijn er omstandigheden die daar aanleiding toe geven. Vluchtige ontmoetingen, die eenvoudig kunnen leiden tot uiterst persoonlijke ontboezemingen.

      ‘’Misschien moet je het hem voorzichtig proberen uit te leggen’’, zeg ik. ‘’Daar zal íe toch wel gevoelig voor zijn’’.

      ‘’Oh, nee’’ zegt ze. ‘’Daar is ‘ie helemaal niet gevoelig voor. Die man zit vast in patronen. Daar kan ik nooit doorheen breken, nooit’’.

      ‘’En therapie’’, suggereer ik. ‘’Heb je daar weleens aan gedacht?’’
       
      ‘’Ach ‘’, zegt ze, ‘’dat wil hij waarschijnlijk ook niet. Hij is tevreden zo. Wil helemaal geen veranderingen. Hij komt thuis, doet zijn pantoffels aan, gaat zitten met z’n voeten op een bank en kijkt naar de televisie. Het liefst naar cricket of rugby. En weet je wat. Hij vindt het eigenlijk maar niks, dat er tegenwoordig ook zwarten en kleurlingen in die teams zitten".

    Als wij aankomen in Johannesburg kijkt zij mij een beetje vertwijfeld aan. 
   Ik moet overstappen want ik vlieg door naar Durban. Als wij de hal inkomen ziet ze verderop achter het glas haar man en kinderen staan. Zij trekt mij een andere kant op en zegt: 
      ‘’Ik loop even met je mee. Ik heb nog geen trek in ze ‘’.