Gegevens

 

Zomer 2002 

De regens van Saidpur 

Said was een jaar 25. Hij wist het niet precies, want hij stond nergens geregistreerd. Ook zijn naam had hij zelf verzonnen. Said. Afgeleid van zijn woonplaats Saidpur, een deplorabel stadje in het noorden van Bangladesh, vlakbij de grens met India. Een uiterst armoedig en onderontwikkeld gebied. Er is gebrek aan alles. Zeer regelmatig valt de elektriciteit uit. 

Bovendien is het één van de meest regenrijke gebieden ter wereld.
      Per jaar -en dan vooral tijdens de moessons- valt hier zo’n 10.000 mm regen en dat is ruim tien keer zo veel als in Nederland.
Er zijn een paar paraplufabriekjes. De belangrijkste industrie in dit gebied. Hoewel: Industrie is een groot woord. Veel mensen hebben het in eigen hand genomen en zijn een klein soort zelfstandigen, die hun eigen paraplu's maken en proberen te verkopen. 
      Maar omdat er in dit gebied vrijwel geen toeristen zijn, moeten ze hun produkten aan de eigen mensen verkopen. Ze proberen er kunstwerkjes van te maken, maar moeten ook zorgen dar het betaalbaar blijft. Een behoorlijk wankel bestaan. Deze paraplu heb ik van hem gekocht.    



In 2002 ben ik er acht dagen geweest. Het regende vrijwel permanent en het regende hard.
      Bovendien was de elektriciteit zo’n tachtig procent van de tijd uitgevallen. 
(Ik verzeker u dat deze combinatie van factoren behoorlijk ontregelend werkt).
      Overal in het landschap zie je mensen met paraplu’s.

 

                             

 

                                                                     Ook uw bloghouder

                                           

 

De steel 

Said schepte er genoegen in om het handvat mooi te maken.  

                                                            

 

 Klik HIER voor alle Ontmoetingen

 

 

Gegevens
Hoofdcategorie: Beelden

 

SHOAH

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Claude Lanzmann overleed nu bijna twee weken geleden. Hij maakte in de jaren tachtig van de vorige eeuw een negen (!) uur durende documentaire over de vernietiging van de joden tijdens de tweede wereldoorlog. Werd in drie of vier avonden door de vpro uitgezonden. Ik heb toen de complete documentaire gezien en beleefd. Televisie van het hoogste niveau. Na het zien wilde ik niets liever dan lang zwijgen.

De dag na zijn dood dacht ik dat hij wel herdacht zou worden. Nee, dat is niet waar; ik dacht dat hij vergeten zou zijn. Dus bellen maar eens met de NPO, met de klantenservice. Claude Lanzmann?  Nooit van gehoord. Ik verbind U door met onze frontdesk. Opnieuw dezelfde vraag. Antwoord: nooit van gehoord.

Dan maar een email naar de NPO. 
      Antwoord:

 
Beste Peter,

Een mooi idee, maar er is niets bekend over een herdenkingsprogramma

Bo Thijssen, afdeling webcare NPO


 


WAT NOG TE ZEGGEN.

 

 Klik HIER voor alle Photosophieën

 

 

Gegevens

 

Wie hoort niet thuis in dit rijtje?


Rosy P. Jung
Beverly C. Hills
Terrance E. Hunter
Anne-Maria W. Mourning
Christian C. Foster
Lilian J. Gibson
Nora C. Lovely
Carlo P. Gilbert
Diana T. Hope
Donald J. Trump
Terry L. Wood
Lucy B. Carpenter
Maria V. Garcia 
Anne V. Luring
Ashley K. Bryant
Roseanne A. Anfield
Marge D. County
Ronnie C. Glass
Madeline A. Jones
Jeannette P. Rosengarten
George W. Bush


Goedemorgen!

 

 

Gegevens

         

De Missão Holandesa

                          


(Door Rolf Weijburg)

Het was 1981. Radio Trottoir, de Congolese term voor nieuws dat zich razendsnel via het roddelcircuit verspreidt, werkte ook uitstekend in São Tomé, hoofdstad van de op 24 na kleinste staat ter wereld, São Tomé e Príncipe.
      Heel snel wist iedereen in de kleine hoofdstad dat er twee West-Europese “toeristen” waren gearriveerd en het duurde dan ook niet lang voordat we Hans ontmoetten die ons onverwijld uitnodigde om bij hem in zijn appartement in te trekken. Uiteraard accepteerden we zijn gastvrije aanbod in alle dankbaarheid.

Hans was ooit in een vliegtuig met 110 Friese koeien naar Sào Tomé gevlogen. Hij was één van de twee Nederlanders in het land.
      Samen vormden ze de Missão Holandesa, een ontwikkelingsproject opgezet door de Nederlandse overheid. Sào Tomé was in die tijd een soort voorkeursland als het ging om Nederlandse ontwikkelingshulp en men had lang en hard nagedacht over de mogelijke hulpacties aan het arme Afrikaanse land. Uiteindelijk was besloten om er maar Friese koeien heen te sturen. Melk was wat Sào Tomé nodig had, zo was de redenatie, en Hans en zijn compagnon moesten dat allemaal in goede banen leiden.
      De koeien hadden inmiddels enorm te leiden van de tropische hitte, maar erger nog was de vulkanische bodem: de weides lagen bezaaid met scherpe stenen die de poten van de koeien verwondden en ernstige infecties tot gevolg hadden.

Hans nam ons in zijn oude Landrover mee langs verwaarloosde cacaoplantages en experimentele landbouw alternatieven tot aan de plaats waar de koeien inmiddels meestentijds in stallen waren ondergebracht. De beesten stonden er wat zielig bij.
      “Er zijn al tien koeien gestorven. We hebben de rest nu allemaal een soort sokken aangetrokken, maar ik zie het donker in”, zei Hans pessimistisch.
      Het was een tot mislukking gedoemd project. Kostbaar en zinloos.

De mensen op São Tomé waren uitermate vriendelijk, gastvrij en trots op hun land. Het land was straatarm maar toch: alles groeide er aan de bomen en de zee zat barstensvol voedsel, er was geen religieus of tribaal geweld en er waren dan ook nauwelijks inwoners die hun heil elders wilden zoeken. Het marxistische regime liet dat ook niet echt toe natuurlijk en naar gelang we langer bleven vielen er toch wel gaten in dit paradijselijke beeld. Niet iedereen droeg het regime een warm hart toe.
      Landschappelijk was São Tomé een eiland van ongekende schoonheid.  Vulkanische activiteit had er ooit een ratjetoe van gemaakt en her en der staken grillig gevormde bergen of basalten pilaren uit de dichte, intens groene bossen.  Diepe valleien doorsneden het landschap. Riviertjes stroomden via talloze watervallen naar de met maagdelijke palmenstranden versierde randen van het eiland.

We voelden ons een beetje als clandestiene bezoekers in een vergeten en gesloten paradijs.

Terwijl Hans aan het werk was, maakten wij dankbaar gebruik van het buslijnennetwerk en reden het hele eiland over.
      Via de noord langs de baobabs van Guadelupe naar de zwarte stranden van Neves in het noordwesten.

En zuidwaarts langs de koningspalmen bij Santana naar de bamboebossen van Santa Cruz.

Of verder het zuidelijke binnenland in waar je spectaculaire uitzichten had op de Cão Grande, de basalten schacht van een weggeërodeerde vulkaan.

Er waren er meer, maar dit was de grootste, een gigantische fallus van maar liefst 750 meter hoog die zomaar in het landschap stond.


 

 


Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld


Klik HIER voor alle afleveringen

 

 



Gegevens
Hoofdcategorie: Beelden

 

Te vroeg geboren


                                                     Twee evenwijdige lijnen
                                                      lopen dichtrakend lang

                                                            Ze raken elkaar
                                                           in het oneindige

                                           Maar omdat wij daar niets aan hebben
                                      laten we de lijnen beginnen in dat oneindige
                                               en doorgaan tot 't min-oneindige.
                                             Zo wordt de eindigheid aangegeven.

                                                     Iedere atlas kent kaarten
                                      met zonnen, sterren, melkwegen & een heelal.
                                                    Altijd een uitdijend heelal.

                                             Die kindervraag welt steeds weer op:
                                                 'Is er nog iets achter het heelal?'
                                                            Het antwoord luidt:
                                                                     'Niets'
                                                  Maar ook als er niets is, is er iets.
                                                              namelijk niets.

                                     Twee evenwijdige lijnen kunnen elkaar niet snijden.
                                                        Maar komen wel samen
                                                            in het oneindige.

                                        Naar dat oneigenlijk oneindige snijpunt wil ik.

                                                              Dat kan niet;
                                                                 nog niet.

                                                            Ik wist het wel.
                                                     Ik ben te vroeg geboren!