Details

Categorie: Honkbal (122)

Gepubliceerd: 07 december 2021

Jim Kaat, Hall of Famer

(Door Hugo Kijne te Hoboken USA)

Bij alle misère die s’ochtends de huiskamer binnenkomt zit soms ook wat goed nieuws, zoals vandaag, toen bekend werd dat Jim Kaat door de ‘Golden Days Era Committee’ is voorgedragen als lid van de Baseball Hall of Fame en in 2022 zal worden geïntroduceerd.  Kaat, bijgenaamd ‘Kitty’, was een pitcher die in vier decennia op het hoogste niveau honkbal speelde, op zich al een bijna unieke prestatie, en toen hij stopte met spelen had hij er 25 seizoenen opzitten, een aantal dat sindsdien alleen overtroffen is door Nolan Ryan, die 27 seizoenen met zijn fastball major league slagmensen domineerde. 
      In tegenstelling tot Ryan beschouwde Kaat zichzelf niet als een ‘ace’ maar meer als een ‘journeyman’, hoewel de statistieken van zijn carrière er zijn mogen.  Hij won 283 wedstrijden en verloor er 237, met een 3,45 ‘earned run’ gemiddelde.  Kaat gooide 180 complete wedstrijden, wat in zijn tijd vrij normaal was maar nu nog maar zelden voorkomt.  Daarnaast was hij befaamd om zijn veldspel, waarmee hij in het totaal 16 keer een ‘golden glove’ won, de trofee voor de speler die in één seizoen op zijn positie de beste veldspeler was. 
      Kaat was drie keer een ‘All Star’ en won met zijn team één keer de ‘World Series’, in 1982.  In tegenstelling tot Ryan had Kaat, een linkshandige werper, niet één pitch waarmee hij slagmensen uit probeerde te krijgen, maar putte hij uit een breed repertoire.  Toen op het einde van zijn carrière zijn fastball en curveball minder effectief werden leerde Kaat de ‘knuckleball’ gooien, een langzame pitch waarvan noch de pitcher, noch de catcher weet waar de bal precies terecht gaat komen, en de slagman al helemaal niet.

      Jim Kaat speelde het grootste deel van zijn carrière voor de Minnesota Twins, waar hij onder andere de mentor was van de enige in Nederland geboren Hall of Famer, Bert Blijleven.  Na zijn actieve loopbaan werd hij televisie commentator van honkbalwedstrijden, eerst van de Twins en daarna van de New York Yankees als opvolger van Tony Kubek, de korte stop van de grote Yankee teams van 1957 tot 1965 en één van de beste honkbal analisten die ik ooit heb gehoord, voor wie Kaat overigens niet onderdeed.  Na kort gepensioneerd te zijn geweest als commentator, wat hem blijkbaar niet beviel, keerde hij in 2007 terug als analist bij het Major League Baseball netwerk, waar hij nog steeds incidenteel commentaar levert. 

18e eeuws Nederlands

Tijdens Kaats jaren bij de Yankees mochten Ronald van den Boogaard en ik een aantal wedstrijden bijwonen in de pers-sectie van Yankee Stadium, voor een VPRO radioprogramma waar Ronald aan werkte, en daar leerden we Kaat kennen.  Het bleek dat hij prachtig achttiende eeuws Nederlands sprak dat hij van zijn grootmoeder in Zeeland, Michigan, had geleerd. Omdat hij het wel leuk vond om de taal van zijn voorouders te spreken met twee van die Hollandse honkbalfanaten hadden we een paar leuke gesprekken.  Wat me daarvan het meest is bijgebleven is dat Kaat tijdens het praten enorme handen vol popcorn in zijn mond gooide en die nooit miste, zoals een groot pitcher betaamt.  Die popcorn bleef dan in zijn open mond rondvliegen zoals in een popcornmachine in een Amerikaanse bioscoop.

      Hoeveel bewondering ik ook heb voor Jim Kaat als honkballer en commentator, ik bewonder hem bijna nog meer als golfer.  Kaat kan zowel links- als rechtshandig spelen, linkshandig heeft hij een handicap van 3 slagen en rechtshandig een handicap van 5 slagen, wat waarschijnlijk geen enkele golfer ter wereld hem nadoet.  Soms gaat hij de golfbaan op met een caddie die twee tassen draagt, één met clubs voor een linkshandige speler en één met clubs voor een rechtshandige speler, en dan speelt hij tegen zichzelf.  Het doet denken aan een gedicht van Godfried Bomans dat eindigt met ‘Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen’.

Details

Categorie: Honkbal (122)

Gepubliceerd: 24 oktober 2020

World Series 2020 (Best of seven)

1. Tampa Bay Rays- Los Angeles Dodgers   3-8      (0-1)
2. Tampa Bay Rays- Los Angeles Dodgers   6-4   .  (1-1)

3. Los Angeles Dodgers- Tampa Bay Rays- 6-2      (2-1)

Baseballsongs met DeeJay Bob Dylan

Je neemt een thema, zoekt daar muziek bij en praat het aan elkaar. Een bekende en vaak gebruikte formule voor een radioprogramma. Praatje-plaatje. Simpeler kan het eigenlijk niet. Moeilijker trouwens ook niet, want alles hangt af van de persoon, die zo'n programma presenteert. Zijn/haar muziekkeus, zijn/haar kennis van muziek, zijn/haar welsprekendheid, zijn/haar persoonlijkheid.  
      Daarom was een dergelijk programma van 2006 tot 2009 wereldwijd bekend, zeer populair en druk beluisterd. Het programma heette Theme Time Radio Hour, werd uitgezonden door de Amerikaanse betaalzender XM-Satellite Radio en werd gepresenteerd door Bob Dylan. Vandaar.

      Ik werd destijds op dit programma geattendeerd omdat Bob Dylan in zijn vierde episode, zoals de afleveringen genoemd werden, muziek liet horen die gerelateerd was aan baseball, Amerikaans honkbal. Niet alleen muziek trouwens, maar ook beroemde radiofragmenten, commentaren en stukjes uit conferences.  Het was mei 2006. Ik probeerde het programma te downloaden, maar dat lukte niet omdat het goed beveiligd was. Toen heb ik voor 12.95 $ per maand een abonnement genomen. Bob Dylan maakte in totaal 102 episodes vol. Hij deed dat meeslepend. Ik heb ze allemaal gehoord.     
      Vandaag wordt in de VS de World Series tussen de Los Angeles Dodgers en de Tampa Bay Rays voortgezet. Het leek mij wel aardig om nog eens naar dat honkbalprogramma te luisteren om in de stemming te blijven.
      En wat bleek toen: Alle honderd episodes staan inmiddels on-line op het ARCHIEF van Theme Time Radio Hour.

      De aflevering over baseball begint met Take me out to the ballgame, één van de bekendste en meest gezongen liedjes in de VS. Bob Dylan neemt zijn luisteraars direct voor zich in door heerlijk raspend  een aantal strofen uit dit lied a capella te zingen. Hij blijft verder het hele uur in vorm en geeft er blijk van -zoals vrijwel iedere Amerikaan- veel verstand te hebben van 's lands National Pastime.  Life is immers a ballgame en baseball is the greatest game on earth.

U kunt het programma HIER beluisteren.

Achtereenvolgens hoort u:

Take Me Out To The Ballgame-Bob Dylan. A capella gezongen. (2006)
Take me out to the ballgame-The Skeletons (1988)

Baseball Boogie -Mabel Scott (1950)
Home Run -Chance Halladay (1959)
Baseball Baby -Johnny Darling (1958)
Baseball Canto -Lawrence Ferlinghetti (1973)
Three Strikes And You're Out -Cowboy Copas (1960)
The Ball Game -Sister Wynona Carr (1952)
Did You See Jackie Robinson Hit That Ball -Buddy Johnson (1943)
Joltin' Joe DiMaggio -Les Brown & His Orchestra (1941)
Joe DiMaggio's Done It Again -Billy Brack & Wilco (1988)
Don Newcombe Really Throws That Ball -Teddy Brannon Orchestra((1950)
Newk's Fadeaway -Sonny Rollins (1951)

(Dit is het enige instrumentale nummer. Pas na de uitleg van Bob Dylan wordt duidelijk waarom dit in de lijst is opgenomen. Sonny Rollins (rechts) leek uiterlijk erg op pitcher Don Newcombe, die in het voorgaande nummer bezongen werd. Daarom kreeg hij (Rollins dus) de bijnaam Newk).  

Say Hey -The Treniers (1954)
The Wizard Of Oz -Sam Bush (2004)
3rd Base, Dodger Stadium -Ry Cooder (2004)
Heart -Damn Yankees (Original Broadway Cast) (1955)

Details

Categorie: Honkbal (122)

Gepubliceerd: 13 oktober 2020

De wedstrijd van zijn leven

Ach, u weet niets van honkbal. En ach, misschien wil u er wel helemaal niets mee te maken hebben.
      Maar misschien verandert u wel van mening als u naar deze onwaarschijnlijke -bijna ongelooflijke- vangbal kijkt.
Rechtsvelder Manuel Margot van de Tampa Bay Rays maakt de catch in de tweede wedstrijd om het kampioenschap van de American League tegen de Houston Astros.

Eerder in die wedstrijd had diezelfde Margot al een driepunten homerun geslagen, waardoor de Rays de wedstrijd met 4-2 wonnen.

KIJK NAAR DIE HOMERUM GEVOLGD DOOR DIE VANGBAL

HIER

Zo’n wedstrijd speel je maar eens in je leven. Later zal dit moment iconische betekenis krijgen.
       En daar moet u het maar mee doen. Ook als u niets van honkbal weet.

Details

Categorie: Honkbal (122)

Gepubliceerd: 22 januari 2020

Eigenwijze klootzak voorkomt unanimiteit

Derek Jeter, 20 jaar lang kortestop van de New York Yankees is gekozen in de Hall of Fame.
      Natuurlijk.
Dat had iedereen verwacht. Het was alleen de vraag of hij unaniem gekozen zou worden.
      Dat is niet gebeurd. Er was één eigenwijze klootzak, die niet op hem stemde.  

Daar ging het vooral over in alle Amerikaanse commentaren, die ik gehoord en gelezen heb.
      De man -vrijwel zeker is het een man- bleef anoniem.
Waarschijnlijk vindt hij het heerlijk om -indirect- zoveel aandacht te krijgen.

Voor de goede orde: De spelers, die de Hall of Fame bereiken, worden gekozen door honkbaljournalisten, die aangesloten zijn bij de BBWAA (Baseball Writer’s Association of America).
      Dat zijn er 397. Jeter kreeg 396 stemmen.

Op de site van Major League Baseball kunt u alle fantastische cijfers van Jeter zien.  Mooie filmpjes, die aantonen, dat we hier met één van de grootste sterren aller tijden te maken hebben. Hij had het verdiend om pas de tweede in de lange geschiedenis van het Amerikaanse baseball te worden, die met algemene stemmen verkozen zou worden.