The Supreme Court of the United States decided to hear Trump’s appeal of DC District Judge Tanya Chutkan’s ruling in the J6 ‘Obstruction of an Official Proceeding’ case, stating that the former president is not immune from prosecution for crimes committed during official acts or ‘alleged official acts’ while he was in office. The ruling was already confirmed by the District Court of Appeals with a blistering opinion, so there was no need for SCOTUS to hear the case, and if it wanted to do so it could have done it in December, when Special Counsel Jack Smith asked SCOTUS to take up the case bypassing the District Court, because he feared significant delay if Trump would file an appeal at every step of the judicial process. Smith’s fear has now become reality, the Supreme Court has scheduled a hearing for April 22nd and may very well take until early July to publish a ruling. Since Judge Chutkan will give Trump’s legal team 80 days to prepare for a trial there is no chance of a verdict being issued before the election.
The situation SCOTUS has created is frustrating for many reasons, most importantly because the American electorate will be denied the knowledge if one of the candidates for the presidency is a convicted felon who illegally tried to overturn the result of the last presidential election. Adding to the frustration is the fact that Trump’s claim of total presidential immunity is completely bogus and has already made one of his lawyers declare that the president could have political opponents assassinated by Seal Team 6 without legal consequences unless he was first impeached and convicted by Congress. Of course the Justices, of which at least four must have voted to take up the case, know that Trump’s claim is horseshit, which leads to plenty of speculation about their motives. Three of the Justices, Kavanaugh, Gorsuch and Amy Coney Barrett, have been appointed by Trump, two of them on seats stolen by Mitch McConnell, and the oldest and most reactionary Justices, Alito and Thomas, might want to retire but won’t do that unless Trump is president.
The Supreme Court’s action doesn’t solve all of Trump’s problems, although it will make his potential road back to the White House easier. On March 24th his trial for committing campaign finance and election fraud related to the hush money payment to Stormy Daniels will start in Manhattan. Undoubtedly Trump will try to delay this case, arguing that the immunity question has not been resolved, but since the bulk of his crimes were committed before he was elected president he has little chance of success here and the trial could very well result in a prison sentence that Trump will appeal, but that will stand at least until the election. The stolen documents case in Florida is still scheduled for early May, in spite of Judge Cannon’s obstruction, and could proceed but only if SCOTUS issues a ruling within a week from the April hearing.
In the short term Trump’s biggest problems are of a financial nature. In order to appeal rulings in the second E. Jean Carrol defamation case and the Trump Organization business fraud case he’ll have to put up respectively $83 million and over $450 million, or find an institution that will post a bond guaranteeing payment of those penalties if Trump’s appeals fail. So far Trump has not found a bond agent that will take him on and he doesn’t have the cash to post $533 million out of pocket, so he has asked for an extension of the one month he has to find the money, which has already been denied in the defamation case. Meanwhile New York State Attorney General Letitia James, who is expecting the larger amount of money in the business fraud case, is threatening to seize one or more of Trump’s prized properties if he doesn’t pay up.
This week the stakes for the presidential election have gone up significantly. All the polling shows that Trump’s chances of beating Biden drastically go down if he runs as a convicted felon, and although he might be just that after the campaign finance and election fraud case has been completed, many Republican voters may not consider payment of hush money to a porn star a serious enough offense not to vote for Trump. It is up to Biden and the Democrats to show that the direction for the country the Supreme Court is implicitly recommending leads to the end of democracy and a fascist regime, where the constitution, freedom of speech and elections will be abolished, abortions will largely be prohibited, President Trump will report to Vladimir Putin and when he dies be succeeded by one of his crooked sons.
For more than a year it has been clear that in 2024 it would be decided where Trump would spend the rest of his golden years, in jail or in the White House. With four trials coming up, two in federal courts and two in state courts, and indictments for 91 felonies, the odds are on the former, but Trump’s strategy in legal matters has always been to delay, hoping that the issue would go away because the other party doesn’t have the energy or the means to continue. In the current situation the other party is the government, which has sufficient means in spite of Trump’s tax cuts for the rich, but if Trump is elected for a second term he can make all cases disappear, and he has already signaled that he won’t leave the White House after four years but will abolish the constitution and rule as a dictator.
The indictment that is most threatening to Trump is for the January 6th ‘Obstruction of an Official Proceeding,’ Trump’s attempt to prevent the certification of the 2020 vote, which will be tried in federal court in DC. The trial is scheduled to start on March 4th, and although Trump and his lawyers have thrown pretty much every ‘legal’ argument they could think of against the wall to see what would stick, like the spaghetti Trump used to throw against the wall in the study next to the Oval Office, for now that date still stands. Those arguments are two-fold: Trump claims that all he did was make sure that there had been no fraud in the elections, one of his duties as US President, and that as president he should have been immune for any actions he took or didn’t take that day anyway.
A minor problem with the first argument, which Trump also uses in the Georgia election interference case, is that elections in the US are a state, not a federal affair, of which the government has to accept the results unless fraud can be proven in a court of law. Moreover, it is a bit of a stretch to claim that asking a Secretary of State to ‘find’ votes, pressuring state legislators not to certify election results and facilitating the putting together of panels of ‘alternate electors’ are all tasks the president’s office has to perform. The argument that Trump should be immune from prosecution led to the bizarre acknowledgement by one of his lawyers in the DC Court of Appeals that the president could have an opponent murdered without legal consequences unless he was first impeached by the House of Representatives and then convicted by the US Senate.
The Appeals Court will shortly rule on Trump’s claim of total immunity, and if Trump loses, as is to be expected, he will file an appeal with the Supreme Court. Then there are two possibilities: if SCOTUS refuses to take up the appeal the case will remain on track, but if five members of its conservative majority vote to take up the case there will be a delay, possibly even until June, which would mean that Trump may not be tried before the presidential election. Trump’s argument why the president should have immunity is amusing, because he claims that otherwise ‘a president would get nothing done.’ As a career mob boss Trump cannot imagine doing anything that is not criminal, and he is not aware of the fact that before him no president has ever been indicted after leaving the White House, although Nixon escaped with a pardon.
After the January 6th case the ‘Violation of Campaign Finance Law’ case in New York City is on deck in April. Trump’s former gofer Michael Cohen has already done jail time for the crime of paying off a porn star at Trump’s instruction and with his money, and Cohen’s co-conspirator ‘Individual #1’ will not escape a sentence here, unless he can also stretch this case and win the election. The fate of the other two cases is murkier. The RICO case District Attorney Fani Willis has put together in Fulton County, GA, is too complex for a fast trial, although many of Trump’s co-conspirators here are singing like a K-pop band of yellow canaries, while Trump-appointed Judge Aileen Cannon in Miami is doing everything she can to delay the stolen certified documents case, which could put Trump in jail for the rest of his life.
In two civil cases in New York Trump is about to incur serious losses. The financial fraud case that ended this week with an unhinged tirade by Trump in court could soon spell the end of the Trump Organization and Trump’s ability to do business in New York, as well as force him to pay a fine of anywhere between $250 and $370 million. It would put an end to the myth of Trump as a successful businessman that propelled him into the White House in the first place. The second defamation case filed by the writer E. Jean Carroll, who was raped by Trump in a Manhattan department store, will add significantly to the $5 million penalty he was already hit with in the first round. It will once again enforce Trump’s reputation as a sexual predator and may cost him some votes from people who have not completely lost their minds.
In augustus 2020 schreef ik onderstaand stukje over Voorstraten in Nederland. Ik schreef er toen niet bij, dat mij diverse keren gevraagd is of er een boekje van komt. Ik zei dan altijd nee. Mijn stukjes zijn kortstondige impressies, waarbij ik de geschiedenis slechts oppervlakkig aansnij. Dat is een bewuste keus.
Maar nu heeft een ander in die behoefte voorzien. Het is de oud-leraar Nederlands Henk Witte, die een boek heeft geschreven onder de titel ‘’De geschiedenis van de Voorstraat in Nederland’’. Het is deel 1. Een tweede deel zal snel volgen.
In dit eerste deel zijn 28 Voorstraten beschreven. Later komen er nog 29 aan bod. Henk Witte weet dat er in totaal 108 Voorstraten in Nederland zijn, zodat er dus 51 straten onbesproken blijven. Ik vond dat in eerste instantie enigszins arbitrair. Want waarom zou je bij zo’n project niet naar volledigheid strevn? Maar de auteur geeft zelf het antwoord. Er zijn straten met een rijke historie, maar er zijn er ook, die in de luwte zijn gebleven. Daar valt niet zoveel over te vertellen..
Het is een mooi boek met veel fotomateriaal. Witte heeft die Voorstraten niet zelf bezocht, maar baseert zich op veelal historisch materiaal, dat hem onder meer is aangereikt door mensen van historische en heemkundige verenigingen. Hij put ook veel uit stads-, dorps- en gemeentearchieven, waardoor het een doorwrocht maar toch goed leesbaar boek is geworden. Uitgegeven door Betelgeuze en te koop voor 24,95 Euro.
Sinds april 2010 ga ik met een oude ansichtkaart op zak naar een Voorstraat ergens in dit land. Ik probeer dan vanuit dezelfde positie een foto te maken en zo een indruk te geven hoe het vroeger was en hoe het nu is. Ik spreek met mensen die daar wonen. Mijn ervaring is dat ze zoiets leuk vinden. En als ze zelf het antwoord niet weten, kennen ze altijd wel iemand die in hoge mate geïnteresseerd is in het verleden van zijn of haar dorp. Voorstraten vind je vooral in dorpen en stadjes op de Zuid-Hollandse en Zeeuwse eilanden. Maar ze zijn er ook in andere provincies; veel in Friesland bijvoorbeeld. De straat is vaak HET centrum van het dorp. De mooiste panden, de beste winkels, het –voormalig- raadhuis, één of meer kerken. Nederland heeft ruim 100 Voorstraten. In België zijn er ook een paar net als in Zuid-Afrika. En er is er één in de Caraiben. Tot nu toe heb ik er 108 beschreven. Sommige Voorstraten uit het verleden hadden een andere naam gekregen. Sommige Voorstraten bleken volledig verdwenen te zijn. Soms ook was er een fout gemaakt bij de Ansichtkaartenmaker of bleek de straat in het spraakgebruik alleen maar De Voorstraat. Hieronder een overzicht van alle tot nu toe geplaatste bijdrages. En ook de kortste, de langste en Inclusief mijn persoonlijke voorkeur van de drie mooiste Voorstraten in dit land. Als u daar anders over denkt hoor ik dat graag.
Bedacht, met het oog op de geheel vernieuwde Sinterklaasviering:
(Door Els Smit)
Het (Kaart)spelletje Zwarte Pieten kan nu natuurlijk ook niet meer. De kloe van het spelletje is bovendien dat wie aan het eind met de Schoppenboer blijft zitten, de klos is. En dat mag niet van de BBB hoor.
Maar wat moeten we dan?
Monopoly? No, no, wil de EU niet.
Klaverjassen? Nee, is de KNVV mordicus tegen.
Landje Pik? Ha ha, is de volledige LHBTIQ+Etc niet voor, nou ja, op een paar leden na.
Jokeren? Wil Carlo Boszhard natuurlijk sowieso niet.
Pesten? Hiermee stoppen heeft de helft van Groep 1 tot en met tig moeite mee. En heeft dat al gemeld bij de Oudercommissie.
Schaken? Nee, nee, absoluut niet. Daar is de koning tegen.
Ezeltje prik? Nee, want recentelijk heeft een Amerikaanse promovenda na diepgaand onderzoek in Quatzepetl-Zuid, (New/Old Mexico-stad) ontdekt dat het Ezeltje Prick is. Daar zijn we uiteraard allemaal tegen. Me Too. Nou ja, op een paar vriendinnen na.
Rummykup? Nee, daar is de AA heel stellig in.
Memory? Weg ermee en Rutte gaat zich daar in Europa hard voor maken.
Ik zie, ik zie wat jij niet ziet? Wil het KNMI absoluut niets meer mee te maken.
Er is niet veel over.
Ja, Mens erger je niet. Dat willen we allemaal wel weghebben.|Maar misschien is het beter als dat spelletje wél zou mogen blijven. Zodat we blijven kijven.
En vindt u van niet? Vraag het dan eens aan Zwarte Piet.
Over de patholoog-anatoom dr. J. Zeldenrust (5 april 1907 - 5 juni 1990) doet een schat aan anekdotes de ronde. Bijvoorbeeld dat hij na sectie op een redelijk vergaan lijk: hart eruit, in de emmer, longen eruit, in de emmer, hersens en lever daarna alles vanuit de emmer weer terug, tegen zijn assistent, op zijn horloge kijkend, zei: “Ach, haal jij even een broodje kaas voor me.” Dr. Zeldenrust was een autoriteit in de 35 jaar (1948 tot 1984) die hij verbonden was aan het Gerechtelijk Laboratorium in Rijswerk. Het was een tijd, zeker in de jaren vijftig, begin zestig waarin moorden niet van alledag waren en door de ANP-nieuwdienst werden gemeld. Dus als de nieuwslezer zei: “De patholoog-anatoom dr. Zeldenrust zal sectie verrichten”, wist je meteen hoe laat het was.
Zeldenrust raakte beroepshalve betrokken bij spraakmakende moordzaken, zoals de ‘Japanse koffermoord’. Over zijn ervaringen schreef hij een aantal boeken, dat een groot publiek aansprak. Zelf stond hij model voor de patholoog-anatoom in de boeken van A. Baantjer, de oud-rechercheur bij de Amsterdamse politie met wie hij vaak samenwerkte.
In april 1982 interviewde ik dr. Zeldenrust voor Het Vrije Volk, zonder aanleiding, behalve zijn reputatie en mijn nieuwsgierigheid.
Dokter Zeldenrust ontleedt
(Door Els Smit) Het op luide toon praten van ons allebei (dokter is een beetje doof) en het af en toe onbedaarlijk lachen moet u er zelf maar bij denken. In eerste instantie valt er weinig te praten (dokter is nog even bezig), laat staan te lachen. Het gesprek zal zich afspelen in het Gerechtelijk Laboratorium in Rijswijk. In de bibliotheek. Daar waar de zwarte luxaflex is neergelaten, de tl-verlichting brandt en waar die witte conferentietafel staat. Kasten langs de wand, boeken daarin natuurlijk, per slot van rekening is het een bibliotheek. Maar óók hersentumoren en foetussen-op-sap.
En daar? Zijn dat longen? Altijd gedacht dat die veel groter waren. En dáár: een hart. Er zit een klein gaatje in. De dodelijke afloop van een schietpartij. Hersenen. De hersenen van een mens heb ik ook altijd overschat. Er zit een tumor in zo groot als een kwartje. Er is ook een geprepareerde hand. Hij is een beetje grijs geworden in de loop der jaren.
“Wilt u een kopje koffie?”
De secretaresse van Zeldenrust.
Dokter komt zo, heb ik begrepen. Kan ik nog even verder kijken. Een halve schedel, splinters ernaast in een doos. Op het etiket staat: niet kantelen. De deur gaat open, Dokter. Witte jas. Een warme hand.
“Zullen we hier maar gaan zitten.”
Aan de immens lange tafel, hij aan het hoofd, ik haaks tegenover hem aan de lange kant. Laten we het maar gelijk over zijn werk hebben. Hij vindt dat werk belangrijk. Emoties bij al die lijkensnijderij vindt hij niet echt flauwekul, maar overdreven vindt hij ze vaak wel. Drie jaar geleden heeft hij over zijn werk een boek gepubliceerd: ‘Dr J. Zeldenrust, patholoog-anatoom’.
Hoe is het met het boek?
“Goed, geloof ik. De oplage, 12.000 was die dacht ik, is uitverkocht. Ik hoor er de laatste tijd niet zo veel meer over.”
U heeft dat boek destijds geschreven, omdat u van mening bent dat er veel misvattingen over uw werk bestaan én omdat u goede voorlichting over uw werk noodzakelijk vindt. Welke misvattingen zijn er dan én wat wilde u de mensen duidelijk maken?
“Het is zo móeilijk de mensen iets duidelijk te maken. Ik denk wel eens: de mensen hebben tegenwoordig te veel aan hun hoofd om nog in staat te zijn iets van belang tot zich te laten doordringen. Ze horen nog wel dingen, maar het is net of het ene oor in en het andere uitgaat.” En zo blijven de misvattingen dus bestaan.”
Zoals?
“Men zegt vaak als men een dode ziet: ‘Hij had een vredige gelaatsuitdrukking’. Maar dat is een interpretatie van degene die de dode ziet. Die redeneert dan eigenlijk: als het gezicht er vredig uitziet, zal er wel geen misdrijf aan vooraf zijn gegaan. Zelfs politiemensen en juristen maken die fout wel eens. Maar er is ook nog zoiets als lijkverstijving.”
Ja?
“Lijkverstijving treedt meestal twee uur nadat iemand is gestorven in. Na acht uur is die volledig. Die verstijving blijft gemiddeld zo’n 72 uur bestaan. Ik zeg: gemíddeld. Maar goed. ‘Hij lag er zo vredig bij’, zeggen ze dus. Maar dat heeft meer te maken met chemische processen na de dood dan met wat voor het intreden van de dood is gebeurd. Daar is het waar een patholoog-anatoom zijn diensten kan bewijzen, hoewel die ook niet.altijd alles met zekerheid kan zeggen.”
Nee?
“Nee. Vaak krijg je vragen die heel simpel lijken, zoals: ‘Wanneer is het slachtoffer overleden?’ Het antwoord is echter heel moeilijk. Ik had het net over de gemiddelde duur van lijkverstijving. Maar ik heb laatst iemand gezien: een slachtoffer van een verkeersongeluk. Die jongen was begraven. Maar na vier, vijf dagen rezen er twijfels over of het wel een ongeluk was geweest. Hebben ze dat lichaam opgegraven. En wat zag ik? Die lijkverstijving die normaliter na 72 uur verdwijnt, was er nog steeds. Zo zie je maar weer, je kan niet altijd van gemiddelden uitgaan.
“Ik ben er erg huiverig voor geworden daarover uitspraken te doen. Het verschilt allemaal van mens tot mens. Het ligt ook aan de omstandigheden. Is iemand in de openlucht overleden of bij kamertemperatuur? Had hij of zij veel kleren aan? Er zijn diverse methoden ontwikkeld om vast te stellen wanneer iemand precies is overleden, maar ze gaan allemaal uit van gemiddelden. Ervaring is ook heel belangrijk. Zo leer je bijvoorbeeld: na verloop van tijd, komt van het lichaam een bepaalde geur af, een moeilijk te definiëren geur. Je moet goed kunnen ruiken. Als je veel rookt, ruik je minder. Sinds een jaar of tien, elf gaat het wat dat betreft beter met me, sinds ik niet meer rook. Nou, van die geur kun je dus ook één en ander afleiden. Maar het vaststellen van het exacte tijdstip van overlijden blijft een moeilijke zaak. Ieder lichaam reageert anders. Eén van de laatste methoden is gebaseerd op het na de dood meten van de temperatuur. Daarbij worden via de neus, nee niet eens via de neus, via de oogkas elektroden in de centrale hersenen aangebracht. Dat is één van de meest betrouwbare plaatsen voor het meten van de temperatuur. Maar dan heb je weer een moeilijkheid: een patiënt, een slachtoffer kan vlak voor de dood een verhoogde of verlaagde lichaamstemperatuur kan hebben gehad en die weet je niet.”
Roken
U had het net over geur en reuk en dat u heeft gerookt, hè?
“Ja, nou en of.”
Ik dacht: misschien kan hij dit werk wel volhouden, omdat hij niets ruikt.
“Hoe bedoelt u?”
Nou, ik dacht: lijken, vieze lucht.
“Daar heb je weer zo’n subjectieve benadering. Waarom zou dat nou een vieze lucht zijn?”
Ja, je moet er van houden.
“Ja hoor eens, ik ruik ook liever parfum, hoewel, er zíjn parfums … “
Ik dacht dat artsen zelden rookten.
“Nou, dat zou ik niet gezegd willen hebben. Maar ik kreeg er op een gegeven moment last van. Hoesten ’s morgens vroeg. Nou ja, dan wordt het te gek. Van de ene op de andere dag ben ik ermee opgehouden.”
Echt?
“Je moet er wel een handigheidje op vinden. Als je verkouden bent, dan smaakt een sigaret niet. Dat is dan het moment om te besluiten: ik houd er mee op. Als je eenmaal weer beter bent, wil je weer gaan roken. Maar dán moet je zeggen: nee. Het kan best, hoor. Autosuggestie heet dat. Daar heb je helemaal geen, eh, a-cu-punc-tu-rist, voor nodig.”
Waarom rookte u eigenlijk, zelfs tot op tamelijk hoge leeftijd. Was het gewoonte of afreageren?
“Allebei een beetje. Nou ja, hoe gaat dat? De telefoon gaat, automatische handeling: Sigaret erbij of zoals nu: u komt op visite, gezellig, sigaret erbij. Dáártegen moet je je wapenen.”
Wat doet u nu om af te reageren?
“Dat is óók weer zoiets van de moderne tijd. Wat is nou afreageren? Als je dat zonodig moet doen, betekent dat dat er iets in je dagelijks leven zit, waarmee je niet tevreden bent. Het is een idée-fixe, compensatie, geef er maar aan naam aan. Wat is dat nou, dat je onder je prestaties gebukt zou moeten gaan?”
Psychologie
Psychologie heeft u altijd leuk gevonden, hè
“Ik heb psychologie er destijds als keuzevak bij gedaan toen ik in Groningen studeerde. Bij professor Heymans. Die was toen al heel oud, tegen de zeventig. Hij gaf colleges op de zaterdagmiddag van drie tot vijf. Daar ging je naar toe, hè. Omdat je het leuk vond. Tegenwoordig is alles al op vrijdagmiddag afgelopen.”
Wat vond u het leuke van psychologie?
“Heymans had een methode ontwikkeld om de mensen onder te verdelen in temperamenten. Ik vond het leuk om in mijn dagelijkse omgeving te bekijken: Die hoort in dit hokje en die in dat.
U houdt ook van psychologie?”
Ja, ik lees er veel over. Ik denk soms alleen dat je er in de eerste plaats aan begint, omdat je nieuwsgierig naar jezelf bent.
“Wat zegt u nou? Wil je jezelf doorgronden dan?”
Oók, ik ben toch een kind van mijn tijd. “Dat moet je niet doen, joh.”
Nee?
“Je vindt het toch nooit.”
Wat niet?
“Je diepste diepe.”
Nee?
“Welnee.”
Hier spreekt de ervaring?
“Het lukt je nooit. Als je in een nieuwe situatie wordt geplaatst, reageer je toch weer anders dan je ooit van jezelf had vermoed dat je zou doen. Wat je wél kan doen, is kijken hoe andere mensen op je reageren. Daaruit kan je iets voor jezelf afleiden. En wat jezelf betreft: je moet een aantal remmingen inbouwen.”
Remmingen?
“Ja, je moet je niet laten gaan. Dat is tegenwoordig ook zo ín. Je ziet het om je heen: Mensen laten zich gaan. Je kan je beter verdiepen in andere mensen.”
Kan je die dan wel tot op de bodem doorgronden?
“Bepaalde aspecten van de ander wel.”
Hoe wéét u dit allemaal?
“Intuïtie.”
…?
“Dit vak zet je aan het denken.”
Hoezo?
“Neem nou vergiftiging. De één ruimt de ander uit de weg door het toedienen van gif. Ik denk dan: als je elkaar niet mag, dan kan je toch uit elkaar gaan. Maar dat gaat in die gevallen kennelijk niet op. Er zit misschien iets van wraakzucht in. Iets van lafheid ook, vind ik. Ik vind schieten eerlijker.”
Ik vind vergiftigen wel chiquer.
“Maar we leven in déze tijd. Alles moet sneller. Ook doden dus. Daarbij komt: vroeger was vergiftigen niet zo eenvoudig vast te stellen. Pas in 1836 hebben ze ontdekt hoe arsenicumvergiftiging aan te tonen. Eer die kennis is verspreid, duurt ook wel even. Maar in ieder geval, nú loop je de kans dat je wordt ontdekt. Maar het komt nog steeds voor. Er was een vrouw die zich emotioneel verwaarloosd voelde. Die ging toen haar man vergiftigen. Begrijp je waarom? Die man werd afhankelijk van haar, had haar zorg nodig en moest toen als wederdienst dánkbaar zijn.”
Bent u pessimistisch over mensen geworden door uw vak?
“Nee, nee, niet door mijn vak. Meer door wat je leest, wat je hoort: Een miljoenenfraude hier, tasjesrovers daar.”
Fraude en tasjesrovers bestonden vroeger ook.
“Jawel, maar het komt nu allemaal in de media.”
Je kan de media niet de schuld geven van de ellende in de wereld.
“Nee, maar publiciteit en de maatschappij, het handelen van mensen: Het versterkt elkaar wel.”
Wat zei uw vrouw toen u haar vertelde wat voor vak u had?
“Ze wist het al”
Ja?
“Je wordt geen patholoog-anatoom van de ene dag op de andere. Daar gaat een studie aan vooraf. Trouwens, er zijn een paar honderd pathologen-anatoom in Nederland en het grootste gedeelte daarvan heeft een vrouw, dus … “
Heeft u het altijd willen worden?
“Ik wilde aanvankelijk huisarts worden. Op het platteland, want daar kan je veel zelf doen. Maar toen ik de studie van arts had voltooid, vond ik dat ik nog niet genoeg wist. Toen ben ik teruggegaan naar de universiteit. Daar belandde ik op de afdeling ontleedkunde.”
Heeft u enig idee wat u als vak had gekozen als u dit niet had gehad?
Postzegels
“Nou, postzegelverzamelaar misschien.”
Verzamelt u postzegels?
“Ja.”
Maar dat kan je niet als vak doen.
“Nee, da’s waar. Nou, postzegelhandelaar dan, maar ach, ik ben niet geschikt voor de handel.”
Gaat u als u ooit met dit vak zou ophouden verder met de postzegels?
“Ik weet het niet. Laatst sprak ik een collega en die zei: ‘Ik wil er wel mee doorgaan, met die postzegels, maar al mijn albums zijn al vol’.”
Bent u eigenlijk van plan om met werken te stoppen. U bent nu 75, uw voorganger was 83 toen hij er mee ophield.
“Ik hoop het eigenlijk niet zo lang meer te maken, wat het werk betreft dan.”
En wat gaat u dan doen?
“Ik denk dat mijn activiteit wordt: schrijven.”
Over uw vak of romans?
“Misschien romans, gebaseerd op mijn vak.”
Uw vrouw heeft ooit eens in een interview gezegd: “Daar heeft hij te weinig fantasie voor.”
“Ha, ha, da’s dan een mooie uitdaging om te bewijzen dat ik dat wél heb.”
Nog even over uw werk nú. U vergelijkt het vaak met het werk van een chirurg of met iemand die sectie op een patiënt uitvoert. Ik vind het toch iets anders
“Ja, dat is het ook wel.”
Ik bedoel: het is iets anders of je sectie uitvoert op iemand die op zoals dat heet natuurlijke wijze is overleden of dat je een door misdaad verminkt lijk onder handen hebt.
“Jawel, maar u moet het zo zien: ik doe het voor de wetenschap én ik kan af en toe uit het hokje van medicus stappen.”
U bedoelt dat u ook in de rechtszaal, bij strafrechtprocessen, komt?
Ja, dan word ik geconfronteerd met juristen. Dat leert je je eigen werk te relativeren. Ik had in de medische hoek kunnen blijven. Het is heel goed dat anderen dat doen, maar ik voelde er niet voor om tussen de vier muren van een laboratorium te moeten zitten. Nu kan ik helpen de wet, de rechtspraak te dienen. Ik kan feiten aandragen en dat vind ik heel nuttig vandaag de dag. Er is al zo veel louter op theorieën gebaseerd. Een advocaat beroept zich op psychiatrische rapporten. Maar ik draag feiten aan. Stel: iemand is dood aangetroffen met zijn hoofd op de telefoon. Hoe ver kan iemand nog lopen nadat hij dood is? Die vraag is belangrijk, ook voor de verdachte. Heeft het slachtoffer, na, laten we zeggen een schot, nog naar de telefoon kunnen lopen? Zo ja, dan is er geen sprake van moord, maar van doodslag of mishandeling. Scheelt die verdachte misschien toch weer een paar jaar. En de advocaat heeft hij áltijd mee.”
Daar hoorde ik iets van cynisme.
“De verdedigers stellen vaak: ‘Verdachte was in hoge mate ontoerekeningsvatbaar’. Dat roepen ze al jaren, zouden ze ook niet zo vaak moeten doen. Ik denk wel eens: ontoerekeningsvatbaar? Zou hij op het moment dat hij een ander vermoordde écht niet meer hebben geweten wat hij deed?”
Als de rechtszitting begint, hebt u uw werk gedaan. In stilte.
“Hoe bedoelt u?”
Nou, u hebt niet bepaald een vak van: je ontmoet zo veel mensen met wie je gezellig kan praten.
“Nee, dat is waar. Een chirurg kan achteraf nog eens een praatje gaan maken met degene die hij onder het mes heeft gehad. Dat is er hier dus niet bij. En als je op de afdeling verloskunde zit, krijg je wel eens een taart. Dat kan je hier dus helemáál vergeten.”
Muziek
Houdt u eigenlijk van muziek?
“Wat is dat nou voor een vraag?”
Ik weet het niet, het is een tic van me: Aan mensen vragen van wat voor muziek ze houden.
“Wat leuk. Ja, ik hou wel van muziek, klassiek. Grieg en die Fin, hoe heet hij: Sibelius.”
Houdt u van Scandinavië?
“Toevallig zijn we er vorig jaar nog geweest. Ja, ik hou van Scandinavië, maar ik hou vooral van Schotland.”
Geef me de vijf.
“Hoezo, gaat u al weg dan?”
Nee, ik hou ook heel veel van Schotland. Ik wilde even mijn lotsverbondenheid uitdrukken.
“Het is een mooi land, hè?”
Ik ben er dol op, maar sommige mensen noemen het een melancholiek land.
“Als je last hebt van depressies, zou je er misschien niet heen moeten gaan. Of juist wel.”
Dat groen, dat blauw.
“Precies.”
Zouden ze, ik zou het u ook hebben gevraagd als u nu 30 jaar zou zijn geweest en geen 75, later als u dood bent ook in u mogen snijden?
“Dat ligt er maar helemaal aan. Er moet wél een bepaalde aanleiding voor zijn. Tot een paar jaar geleden was het mode om op iedereen sectie uit te voeren. Als het nou zou gaan om een kwaal, waarvan ze de oorzaak niet gevonden zouden hebben. Maar tegenwoordig stellen ze die vooraf via medische onderzoeken al vast. Maar als ze de oorzaak niet zouden hebben constateren, dan wel. En als het om een misdrijf gaat, dan heb je er helemaal weinig over te zeggen. Dan gebeurt het gewoon.”
Inmiddels zijn er portretten van de dokter gemaakt. Maar de fotograaf wil méér. “Zou u niet, eh, in uw snijkamer willen poseren?”
“Hè, moet dat nou?”
Het móet niet.
“Mag ik u iets vragen: Zou u me, eh, met mijn hond willen fotograferen?”
Die hond. Stom, ik heb er niet naar gevraagd. Het is een Newfoundlander. Is het nog Olaf de Derde?
“Het is Olaf de Vierde en voor mijn vrouw is het Olaf de Vijfde.”
U hangt aan die beesten, hè?
“Newfoundlanders: het is een ras waar menig mens een voorbeeld aan kan nemen.”
Waarom?
“Ze zijn aardig. Ze staan voor hun zaak, maar niet agressief. Als ze op een trap liggen en jij wilt er langs, dan kan je tegen ze zeggen: ‘Verdomme, sta op’, maar dan blijven ze liggen. Maar als je zegt: ‘Joh, ik wil er even langs’, dan staan ze op. En moet je zien hoe ze vrouwtjeshonden tegemoet treden: Dat doen ze met égards. Waar hangt uw jas?”
In de garderobe.
“Dag, ik vond het een leuk gesprek.”
Ik ook. En ik verheug me op de foto die de fotograaf morgen gaat maken: Van hem en zijn hond.