DEN HAAG

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

Nu zeer binnenkort de stad den Haag ongeveer afgegrendeld gaat worden vanwege de komst van zeventig wereldleiders komen bij mij heftige herinneringen boven van de tijden die ik doorbracht in deze fascinerende stad.
      Ik heb niets met vele steden, vooral vanwege de om zich hen slaande lelijkheid. De Blokker en Kruidvat architectuur rukt steeds meer op. Maar den Haag, daar was ik al vanaf de kindertijd dol op. Mijn ouders wilden me wel eens een tijdje kwijt en dan logeerde ik wekenlang bij mijn zuster op de Amsterdamse Veerkade. Op de kruising Spui en die Amsterdamse Veerkade stond ik als kind het verkeer te regelen. Voorkeur voor de tram die naar Delft ging vanaf de toenmalige Turfmarkt. De bestuurders begonnen mij te kennen en groetten meestal ook.
     

Ik mocht niet met die trams mee van mijn zuster dus deed ik dat. Al was het alleen maar voor die melancholieke fluit van de Budapester motorwagen. Opgewonden werd ik ook door lijn 11 naar de Scheveningse vuurtoren. Dit was een tram met een sterkere motor, die een heel stuk op eigen baan reed. Natuurlijk “deed” ik ook de normale toeristische plekken; het Vredespaleis, de Gevangenpoort, het Planetarium, maar mijn grootste liefde waren de trams.
      Heel veel jaren later heb ik dit nog eens laten blijken. We huurden voor de VPRO-radio een tram in den Haag en lieten op het bestemmingspaneel de tekst plaatsen IN DE WAR. Hij reed een absoluut onvoorspelbare route en stopte bij sommige haltes. Als de passagiers aan de bestuurder vroegen waar hij heen ging, antwoordde deze in plat Haags: Da zie je toch, we maken gein en doen maar wat. Na een dik uur hadden we een tram vol met de meest uiteenlopende vrolijke mensen. De tram was er één uit de PCC serie; voor die tijd een geavanceerd model. Meer zoeven dan rijden.

De lievelingsbestemming was in de kinderjaren altijd het Kurhaus. (met de 8 of de 9). Dat sprookjesgebouw ben ik nooit binnen gegaan, dat leek me iets te veel. Men kan er beter nu niet meer heen gaan. Het is nu weggestopt achter uit de maat gegroeide flats. Er hebben ooit in Nederland schoonheidscommissies bestaan. Als je een dakkapel op je huis wilde moest dat langs die commissie. Ik denk dat hier in Scheveningen de leden van zo’n commissie zijn omgekocht, altijd op de verkeerde tijdstippen met vakantie waren, of niet goed in het hoofd.

Klik HIER voor alle Photosophieën