Radiostation WBAI New York, 1971 (1)
(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)
Wat was er toch met die radio collega S. Hij praatte veel, maar hij zei eigenlijk niets. Iedereen hing wel aan zijn lippen, maar als je later aan hen vroeg wat het onderwerp was geweest, ja dan wisten ze het vaak niet. Zo moet het ook gegaan zijn rond 1970 toen S. een vergadering bijeen riep om over een mondiale issue van gedachten te wisselen. Hij sprak lang en gedreven, en toen ik wakker werd was er iets besloten. Wat? Ja, dat ging ik later navragen bij bevriende collega’s die de zit wel hadden uitgezeten.
Hij wilde een uitwisselingsproject. Een medewerker van de VPRO-radio zou gedurende drie maanden uitgewisseld worden tegen een radiopersonage uit New York. En die VPRO-medewerker bleek ikzelf te zijn…. Was ik toch maar niet in slaap gevallen.
In de Verenigde Staten bestond toen (en nu nog) een groep PUBLIC RADIOSTATIONS, genaamd Pacifica. Het radiostation in New York, WBAI, was daarbij aangesloten. Geen reclame, geen overheidssubsidie, alles moest drijven op vrijwillige donaties. Larry Josephson was degene die mijn plaats in Hilversum zou innemen, ik zijn plek in THE BIG CITY. En: de partners en kinderen mochten ook mee. De VPRO betaalde zijn verblijf in Nederland, ik zou een evenredig bedrag in de VS ontvangen.
- S had iets voor elkaar gekregen. DACHTEN WE.
De eerste week.
Drieëndertig jaar en nog nooit in de VS geweest.
Drieëndertig jaar en pas tien jaar bij de radio.
Drieëndertig jaar en toch al weer gescheiden.
Vliegtuigen houden niet van Slow Life en dan ben je zomaar op MANHATTAN.
De beelden die je uit films had klopten wel, maar toch weer niet helemaal.
Natuurlijk zijn er van die wolkenkrabbers, maar veel delen van de stad zien er uit als klein Londen, klein Rome, klein Shanghai.
We besloten eerst maar eens aan land te komen, ons huis te vinden, de buurt te verkennen, het transportsysteem te doorgronden. En dat viel mooi tegen.
Het huis dat ons ter beschikking was gesteld was groot en onoverzichtelijk. De bewoonster had een brief achtergelaten waarin we toestemming kregen om alles te gebruiken. Helaas stond er niet in die brief hoe de verwarming was te temperen. Ramen dus maar open. De eerste nacht kwam als een nachtmerrie. We hadden wel gezien dat overal kakkerlakken liepen, vooral in het broodrooster, maar hadden dat probleem naar de volgende dag verschoven. Midden in de nacht om drie uur hoorden we dat de sleutel van de voordeur werd omgedraaid. Een pikzwarte man kwam het huis binnen en groette ons met I AM THE EXTERMINATOR. Het laatste uur is aangebroken, dit soort gedachtes kwamen op. Hij had een contract met de eigenaresse van het huis om eens in de maand de kakkerlakken te doden….
De volgende dag bracht een verwikkeling. Mijn toenmalige partner durfde niet alleen de straat op. Zij speelde dat niet, het was een feit. Overal samen naar toe, het kind ook mee. Wat waren de Amerikanen die we buiten tegen kwamen genoeglijk en meelevend. Zeer prettig om in de openbare ruimte te verkeren. Weg van de soms naargeestige lompheid die je toch vaak in Nederland aantrof.
Ontbijten doen de meeste New Yorkers niet in hun huizen maar ergens op straat. Maar wel uptempo.. Hi Peter, what can I do for you, klonk al voordat je eenmaal op een stoel was gaan zitten.
We kregen contact met onze buren. Zij een vriendelijke dame die iets met kunst deed of had gedaan; hij zat in de auto-onderdelen of was daar juist mee opgehouden. We moesten maar in de avond op hun party komen.
Die avond zal ik niet gauw vergeten, er kwamen ongeveer dertig personen. Ik raakte al snel met één van hen in gesprek. Zij deed iets met ballet of was ook daarmee opgehouden, daar kwam je niet achter. Dit gesprek duurde misschien drie à vier minuten, meer niet. De gastvrouw tikte mij op de schouder en zei op luide toon: PETER, PLEASE PETER, MOVE!
Het bleek niet de bedoeling om met iemand van gedachten te wisselen, SOCIAL TALK daar ging het om. Drank lost ook dit probleem op, daar zaten ze niet mee. Ik leerde wat van de trucjes die je altijd kan gebruiken om de social talk gaande te houden. Midden in welke conversatie dan ook drop je het woord EVENTUALLY. Dat woord past altijd en zegt niks.
Eenmaal thuis is de tv kapot. In de VS zonder tv is net zoiets als Parijs zonder stokbrood…Een reparateur bellen. Die komt, maar wel in de nacht om half twee! De vierentwintigsuurecononomie in volle gang.
(wordt vervolgd)
Klik HIER voor alle Photosophieën