Zonder foto

Zo'n dertig jaar geleden maakte ik de mooiste foto niet. Ik kon niet. Ik zat achter het stuur van m'n auto, en reed, door het golvend landschap in het zuiden van Wallonië met een behoorlijk vaartje over zo'n tweebaans autoweg, waar je in het dal niet weet hoe die na de stijging verdergaat. Toen ontstond plotseling, recht voor mij, in de verte, de mooiste foto. Precies op de strakke horizon van het zwarte asfalt, in diffuus wit tegenlicht, staken drie nonnen over. Op kleine schoentjes. Met klassieke witte kappen op. In zwarte habijten, die in een harde wind niet te temmen wild, om hen heen opwoeien en hen van het asfalt leken op te tillen ten hemel.

Ontvangen van Theo Uittenbogaard