Details

Categorie: Goedemorgen (1139)

Gepubliceerd: 26 oktober 2014

Meesterlijk

Het werk prijst zijn meester

Goedemorgen!

Details

Categorie: Goedemorgen (1139)

Gepubliceerd: 18 oktober 2014

Vlamingen

Breekt een Vlaming een been, dan is het ander nog heel

Goedemorgen!

Details

Categorie: Goedemorgen (1139)

Gepubliceerd: 12 oktober 2014

Regen

Als het wijn regent, staat mijn glas net omgekeerd

Goedemorgen!

Details

Categorie: Goedemorgen (1139)

Gepubliceerd: 07 oktober 2014

Discussie in de supermarkt

Het was maandagochtend kwart over acht. Ik deed snel een boodschap bij mijn plaatselijke Albert Heijn. Voor mij bij de kassa moet een mevrouw dertien euro en 35 cent afrekenen. Zij legt een biljet van 200 Euro neer.
      De caissière kijkt hier nogal ongelukkig bij. 'Daar heb ik niet van terug', zegt zij. Als de mevrouw wat tegenstribbelt -'u hebt toch wel biljetten van 50 Euro in kas'- zegt het meisje achter de kassa, dat ze biljetten van 200 euro niet mag accepteren.
      In de inmiddels steeds langer wordende rij, ontstaat enige commotie. Dicussie. Meningsverschil. Allerlei argumenten pro en contra passeren.
      "Zo'n biljet is toch een wettig betaalmiddel. Dat mag niet geweigerd worden".
      "Ze kunnen natuurlijk niet controleren of het een vals biljet is''.
      ''Als ze van die grote biljetten in kas hebben, zijn ze interessanter voor overvallers''.
      ''Als je zo'n klein bedrag moet afrekenen is het idioot om met zo'n groot bedrag te willen betalen''.

Ik heb eens nagegaan of iemand de moeite heeft genomen om hierover een rechtszaak te beginnen, maar daar heb ik niets over kunnen vinden. Er is wel een soort concensus. Winkeliers mogen biljetten van 200 of 500 Euro weigeren. Ook biljetten van 100 of 50. Ze kunnen zelfs eisen dat er helemaal niet cash betaald wordt, maar dat men pint of zo. Het wordt dan wel aangeraden om dat duidelijk kenbaar te maken.
      Ooit heb ik daar zelf wat moeilijkheden mee ondervonden. In februari 2002 ging ik voor de VPRO naar de Azoren, een Portugese eilandengroep in de Atlantische Oceaan. De Euro was net ingevoerd. Ik kreeg cash geld mee. 1500 Euro. Daar zaten drie biljetten van 200 en vijf biljetten van 100 tussen. Nu zou ik geweigerd hebben om daarmee op pad te gaan, maar omdat het hier een nieuw betaalmiddel betrof, vond ik het wel goed. Dat bleek niet zo verstandig. Ik huurde een auto en moest 300 Euro borg betalen. Geen probleem: één biljet van 200 en één van 100. 

Maar de verhuurder weigerde om de biljetten aan te nemen. ''Ga maar naar de bank'', was zijn advies.
De volgende dag ging ik inderdaad naar een bank, maar ook daar werden de biljetten geweigerd. Uiteindelijk heb ik ze weer mee naar huis genomen.
Nog gekker was het in Zimbabwe waar ik in 1995 was. Ditmaal was ik uitgerust met Amerikaanse dollars.
Het begon met het hotel. Ik kocht daar wat in een winkeltje en wilde met een biljet van twintig dollar betalen.
De man achter de toonbank bekeek het biljet goed en zei dat hij het niet kon accepteren. Er zat namelijk een scheurtje in.
Ook toen ging ik naar een bank om die dollars te wisselen. Ieder papier werd grondig bekeken. Een scheurtje, een vouwtje een andere ongerechtigheid, alles werd geweigerd. Die dollarbiljetten zijn vaak wat ouder en een vouwtje zit er al snel in. Niet meer dan twee biljetten van twintig dollar kwamen door de controle.
      Mijn bedrijf heeft toen geld op mijn rekening gestort en zo kon ik Zimbabwaanse dollars ontvngen. Die waren toen nog wel iets waard.
      Tegenwoordig heb je er miljarden voor nodig om een ijsje te kunnen kopen.

Goedemorgen!