De stankgolf van een gedreven journalist

De Volkskrant heeft niet zoveel abonnees in Rotterdam. Het had daar lange tijd een klein kantoor aan de Nieuwe Binnenweg. 
      Op dat kantoor hing een soort oorkonde van de Dikke van Dale. Een pamflet, waarin vermeld werd dat het nieuwe woord stankgolf geijkt was en in een volgende editie zou worden opgenomen.
Uitvinder van dat woord was mijn collega Wim Phylipsen met wie ik van eind 1971  tot half 1977 op die Rotterdamse redactie heb samengewerkt.  Vanochtend stond in de Volkskrant dat Wim Phylipsen plotseling is overleden.
      Hij was tachtig jaar.

Ik was, toen ik bij de Volkskrant begon 26 jaar en keek nogal op tegen mijn nieuwe collega's. Ik had namelijk alleen nog maar bij regionale kranten als het Leidsch Dagblad en het Dagblad De Stem gewerkt.
      De werkwijze en de instelling van de Volkskrant moest ik nog leren. Wim Phylipsen was daarbij mijn leermeester. Hij las mijn verhalen hardop voor en liet dan op subtiele vaak humoristische wijze weten hoe het beter kon. 
      Maar hij wilde dat ik zijn verhalen ook voorlas en daarbij kritiek leverde. Dat vond ik in het begin ongehoord, maar na een paar maanden was het vanzelfsprekend geworden.

Een jaar of zes geleden reageerde hij plotseling op mijn blog. Een levendige correspondentie volgde.
      Wim Phylipsen was een geboren Rotterdammer, die er altijd moeite mee had als mensen in ''zijn stad'' ''zijn krant'' een Amsterdamse krant noemden.
Hij had waardering voor de Rotterdamse mentaliteit, kende de haven bewonderenswaardig goed, had contacten op alle niveaus en was verder een karakteristieke, innemende man.

      Ik ben hem veel dank verschuldigd... .