Een vermakelijk noodinterview 

 Op vrijdag 13 augustus 1993 zou ik voor de VPRO-radio een marathoninterview houden met Gerrit Komrij. De schrijver en dichter was uitgenodigd in mei en zei toen zeer verguld te zijn.
      Sterker: hij was enigszins beledigd, dat hij niet eerder was gevraagd. In juni werd het nog eens bevestigd. Komrij zou uit Portugal worden overgevlogen.

Een week voordat het interview zou plaatsvinden en wij nog een paar dingen wilden doornemen, liet de schrijver weten geen tijd te hebben. Hij was bezig met een nieuwe roman en had de deadline al overschreden.
      Op ons voorstel om - met technici en al- dan maar naar Portugal te komen en van daaruit rechtstreeks uit te zenden ging hij ook niet in. Dat was jammer.
      Voor veel luisteraars, die zich erop verheugd hadden, voor Komrij zelf en voor mij ook, want ik had mij goed voorbereid, met diverse personen gesproken en al zijn boeken en dichtbundels gelezen.
      Ik was bij die gesprekken een paar minder leuke dingen te weten gekomen en heb altijd het hardnekkige vermoeden gehouden, dat hem dat verteld was en hij daarom niet wilde. Maar dat kan ik niet hard maken. 
     

 Vrijdag de dertiende dus.

Wat te doen als iemand zo kort van tevoren afzegt.
      De marathoninterviews duurden toen drie en een half uur en werden uitgezonden op vrijdagochtend van half negen tot twaalf uur.
      Het voorstel om een oud interview te herhalen vond ik geen goed idee.
In plaats daarvan stelde ik voor om een interview te houden met Arie Kleywegt.
      Ik kende hem vrij goed, wist dat hij veel smakelijke anekdotes had , uitgesproken ideëen had over ons omroepbestel, een bewogen liefdesleven achter de rug had en bovendien had leren omgaan met zijn ziekte van Parkinson.

 Open & eerlijk 

Als hij open en eerlijk over al dit soort zaken zou willen praten, wilde ik hem wel interviewen, hoewel het natuurlijk een beetje vreemd en in zekere zin ‘not done’ is om zo’n lang interview te hebben met een persoonlijke kennis.

Arie Kleywegt was in 1993 72 jaar.
      Hij werd geboren in Rotterdam.
Zijn moeder overleed toen hij acht jaar was.
      Aan het eind van de tweede wereldoorlog ging hij naar de Marine Voorlichtingsdienst.
Hij werkte voor de radio bij Herrijzend Nederland.

In de jaren vijftig werd hij een vooraanstaand en zeer gerespecteerd verslaggever voor de VARA-radio.
      In 1960 ging hij naar het actualiteitenprogramma Achter het Nieuws van de VARA-televisie, waar hij al snel eindredacteur werd.

Van 1963 tot 1983 was hij hoofd van de VPRO-televisie in een zeer bewogen omroepperiode.

      Na zijn pensionering werd hij actief als columnist voor het radioprogramma OVT en het mediatijdschrift Broadcast, presentator van Met het Oog op Morgen en presentator van absurde teksten en overpeinzingen in het radioprogramma Het Gebouw.

Emotioneel & vermakelijk 

Het interview is inmiddels op de site van de VPRO verschenen.  HIER

Ik heb er zelf nog eens naar geluisterd en ik moet zeggen, dat het een interessant gesprek is. Aanvankelijk is Arie Kleywegt wat gereserveerd over al te persoonlijke vragen, maar gaandeweg komt hij los en wordt het soms emotioneel en vermakelijk.

      Het gaat bijvoorbeeld over Joegoslavië , de tweede wereldoorlog, kernbewapening, de zin van het leven, drie mislukte huwelijken en vele verliefdheden, de koude oorlog, ons omroepbestel, de roerige periode bij de VPRO en de Vara-radio, over zijn bewondering voor de BBC en over die ziekte van Parkinson.

Een aantal jaren later werd ik nog eens ondervraagd over dit interview. Een kort citaat

Op de site van de VPRO besteedt Tom Klaassen -een verwoed luisteraar- er ook ruim aandacht aan: HIER

 
Klik HIER voor alle Ontmoetingen