Een dichtende dorpsbewoner
De naam van het dorp wordt in het gedicht niet genoemd. Maar dorpsbewoner Henk Kooijman (1928-1988) werd geboren in Haastrecht, een dorp in de Zuid-Hollandse Krimpenerwaard.
Henk Kooijman was een dichter. Hij schreef ambachtelijk. Over zijn liefde voor de Waard, het Groene Hart, voor zijn dorp en voor het riviertje De Vlist, dat door Haastrecht stroomt. Hij was een bescheiden man. Inmiddels bijna vergeten. Maar hij maakte mooie gedichten, waarvoor hij overigens nooit een prijs ontving. Misschien wel goed ook, want hij leek me geen type voor talkshows (talluksjoos).
Haastrecht: De slootkant
Van Henk Kooijman
Dorpsbewoner
Al zeg ik het zelf, ik ben een eentonig man
Het maakt me niet warm, de wereldzee te bevaren.
Zijnd die ik ben, met elke beperking van dien,
Durf ik zelfs te zeggen: Elke dauwdrup is mij evenveel
Als alle zeeën tezamen. En het trekt mij niet in het minst
Uitheemse stranden te zien: De slootkant
Waaraan ik geboren ben is niet mooier misschien
Maar lelijker zeker niet en mij bovendien
Zoveel liever. -Ik ben maar het liefste inheems.
Ik zei het al: Ik ben een eentonig man
Het doet mij goed, steeds dezelfde van jongsaf bekende
Gezichten te zien. Het menselijke is overal
Even menselijk en het maakt me gelukkig hetzelfde namiddaglicht
Te zien verglijden langs dezelfde verweerde gevels. Ik ben blij
Met de eerste vlinder of vlieg in het voorjaar. En al zegt mijn verstand:
Neem al zo het valt, toch zinkt mij somtijds de grond
Onder mijn voeten weg als ik weet: Er is een dorpsgenoot dood,
Als ik denk: Nooit, nooit zie ik hem weer; ook al denk ik soms:
Buiten de tijd is alles nog evenveel als het ooit in de tijd geweest is.
Maar het deert me niet, een eentonig man te zijn,
Want de wereld is overal; is overal
Evenveel, ook in dit vanouds vertrouwde landschap.
Het zijn dezelfde harten die kloppen in alle kamers ter wereld;
Het is dezelfde wind, die suist in naar buiten toe andere bomen;
Het is hetzelfde licht, dat blinkt in weteringen en zeeën;
Het is dezelfde bloei, die bloeit in ogenschijnlijk andere bloemen;
Het is, hoezeer ook verdeeld, dezelfde regen die stroomt; het zijn
Dezelfde anonieme rivieren die stromen, dezelfde
Rivieren, aan unanieme bronnen ontspringend.
En ik weet wel: Ondraaglijk slaat soms het uur
Van de goede buren, de muisjes van horen piepen
Sluipen de spuigaten uit; en, over liefde gesproken
Daar is de man met de bult, die zich zijn graf in drinkt,
Want geen vrouw wil hem hebben. Maar dit is niet anders, waar ook te wereld.
Ik zei het al: Ik ben een eentonig man.
Die, zijnd wat hij is en met elke beperking van dien,
Gelooft in een kleine gemeenschap. Kortom: Ik ben
Een dorpsbewoner.
Plaquette bij voordeur
Henk Kooijman woonde tot 1972 in Haastrecht. In een wijkje buiten het centrum op zijn woonadres -Julianalaan 32- werd in 2012 op initiatief van de Haastrechtse Kring deze plaquette onthuld om de dichter te eren.
Ik ben er even langs geweest.
(Eerder geplaatst januari 2014)