Liefde & geluk

In de vroege jaren zeventig van de vorige eeuw, werd ik binnenlandredacteur bij de Volkskrant met als standplaats Rotterdam. Het kantoortje was gevestigd aan de Nieuwe Binnenweg in het centrum van de stad. Vlakbij waren filmtheater De Lantaren, het popcentrum Eksit en café Hoboken. Ik ging wonen in een nieuwbouwwijk te Oud-Beijerland tussen diverse leden van het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Daar heerste onder leiding van Edo de Waard een streng regime.
Als je te oud was, vloog je eruit. Muziek is Topsport. Mijn bijna-buurman, een hoornist met vele jaren ervaring werd er namelijk zomaar uitgegooid.

Dit kwam allemaal weer boven, toen ik op mijn blog de volgende reactie kreeg van
Frans Rooijakkers:

Gedicht op muur

Tijd: 1970 of daaromtrent.
Lokatie: herentoilet Eksit Rotterdam

In een cafetaria
Op een hoge kruk
Vond ik bij huzarensla
Liefde en geluk

Knap als je zo’n versje na een jaar of 46 nog kunt reproduceren. Zelf ben ik menigmaal in dat toilet geweest, want er gebeurden leuke dingen in Eksit, de Rotterdamse tegenhanger van Paradiso Amsterdam. Er waren in die jaren ondermeer optredens van de Sex Pistols, U2, The Police en Tom Waits. Maar er waren ook theatervoorstellingen (tejater!) en poëzieavonden.
      Ik moest me af en toe overigens wel verantwoorden, want de Volkskrant werd in Rotterdam nou eenmaal beschouwd als een Amsterdamse krant en dat was -en is- voor nogal wat Rotterdammers een arrogante, bevoorrechte stad.
      Gelukkig voor lang niet iedereen, want Rotterdam bleek in die jaren niet alleen de grootste havenstad van de wereld en een stad van werkers en aanpakkers, maar ook een stad waar de cultuur een steeds grotere rol ging spelen. Eksit was in 1969 geopend, het kleinste metrolijntje ter wereld was in 1968 zonder noemenswaardige problemen voltooid, het prachtige Popfestival Stamping Ground Kralingen was in 1970 een groot succes geweest, Poëtry International was in 1970 begonnen, Feyenoord veroverde in datzelfde jaar de Europa-Cup, in 1972 was er in De Lantaren voor ’t eerst Film International en burgemeester Thomassen verleende tot grote ergernis van bijvoorbeeld Wim Kan de Erasmuspenning aan keizer Hirohito van Japan.

‘’Wat nou Amsterdamse arrogantie’’, zei ik dan als er weer eens minderwaardigheidsgevoelens opspeelden. ‘’Kijk eens om je heen wat hier allemaal gebeurt. En kijk dan eens naar steden als Amsterdam, Den Haag, Utrecht en Groningen, die veel meer overheidsgeld voor de kunsten krijgen’’.

©2016 Ronald van den Boogaard