Zeestraat met geschiedenis

(Door Rolf Weijburg)
The Narrows, zo heet de zeestraat tussen Nevis en Saint Kitts. Er liggen wat eilandjes, een paar rotsen, ondieptes en bommies (koraalkolommen die vanaf koraalplateaus tot vlak onder de oppervlakte groeien). Bovendien staat er een heftige stroming: de Atlantische Oceaan wil zich uit alle macht door The Narrows persen. Schepen of zeiljachten varen dan ook zelden tussen Saint Kitts en Nevis door. Heel symbolisch eigenlijk, alsof het fragiele huwelijk tussen de twee eilanden niet verstoord mag worden.
      Maar op gepaste afstand The Narrows oversteken van het ene naar het andere eiland van de federale staat kan heel goed.

De wind blies de zeilen bol en joeg de catamaran van Nevis weg. De stroming die zich door The Narrows perste duwde de boot westwaarts waardoor we niet in een rechte lijn, maar in een halve cirkel de zeestraat overstaken.
      Eenmaal aan de overkant, voorbij Nags Head op het zuidelijkste puntje van Saint Kitts, kwamen water en wind al snel tot kalmte en rustig voeren we langs de kust en ankerden in de mooie Ballast Bay.

De kleine passagiersferry Christena maakte al meer dan elf jaar bijna dagelijks dezelfde oversteek heen en terug. Op zaterdag 1 augustus 1970 voer het schip met 324 opgewekte passagiers aan boord op weg naar de Emancipation Day festiviteiten in Charlestown. Er was eigenlijk maar plek voor 180 passagiers, maar het was de laatste overtocht van de dag en iedereen wilde mee.
      Die ochtend waren er reparaties verricht aan de schroefas. De werklui hadden het schip verlaten zonder de diverse compartimenten af te sluiten omdat ze ervan uit gingen dat de kapitein de boel nog wel zou willen inspecteren. Maar de kapitein inspecteerde niets, startte de motoren en begon nietsvermoedend aan de oversteek.
      Toen het schip Nags Head was gepasseerd en in de sterke stroming en zware golfslag van de Narrows terecht kwam begon het snel water te maken. De kapitein trachtte de Christena nog om te draaien om het als noodoplossing aan land te laten lopen, maar door de vele passagiers was het schip topzwaar geworden en kapseisde.

Kolkende massa’s zeewater joegen binnen in het schip de banken en stoelen - die niet waren vastgezet - door de ruimtes, waardoor uitgangen verstopt en vele passagiers verwond raakten. Het schip zonk snel, de passagiers verdronken. Het bloed van hun verwondingen trok haaien aan, die, zoals een overlevende het beschreef, “… nooit iemand iets hadden aangedaan, maar nu door de rampplek werden aangetrokken als apen door een mangoboom.” De haaien vielen de mensen aan die vanaf het bovenste dek in zee terecht waren gekomen.
      Van de ruim honderdtwintig geborgen lichamen kon meer dan de helft niet meer worden geïdentificeerd … Slechts 91 passagiers overleefden de ramp. De passagiers die in het schip zaten opgesloten kregen een zeemansgraf.
      Het is de grootste scheepsramp in de geschiedenis van Saint Kitts & Nevis en ter nagedachtenis aan de ramp staat er in Charlestown aan de kust een sober monument met aan één kant een kaart met de route van het rampschip en aan de andere kant een lijst met namen van alle 233 omgekomen passagiers.

De Christena zelf ligt, mét haar passagiers, nog op de bodem van de zee. Het is een Marine Memorial Park geworden waarbij er vanuit wordt gegaan dat de plek met waardigheid en respect wordt behandeld.
      Toch wel een beetje raar dat er op Nevis een duikorganisatie is die duiktochten organiseert naar het wrak, een graf voor meer dan honderd mensen, en na afloop Memorial Shipwreck Certificates uitreikt ...

We voeren in de dinghy het strand van Ballast Bay op. Erachter lag een zoutwater meer, Great Salt Pond, het grootste van een hele serie zoutwatermeren die hier over het zuidelijke schiereiland van Saint Kitts verspreid lagen. Nergens in de kleine Antillen zijn zoveel van dit soort meren en meertjes en het is een belangrijke habitat voor een veelvoud aan watervogels.
      We liepen helemaal om het meer heen tot we aan de andere kant aan de Atlantische kust bij Sand Bank Bay kwamen, waar de golven met bruut geweld kwamen aanrollen en het strandzand bezaaid lag met drijfhout. Langs de noordkant van het meer liepen we weer terug naar de Caribische kust. We zagen visarenden en grote ijsvogels, klommen een heuvel op en keken uit over Ballast Bay.

De Caribische zee streelde zachtjes het witte strand van de baai. Een paar kilometer verderop rustte het wrak van de Christena op de zeebodem.
      De zon zakte langzaam weg achter de westelijke horizon.

Rolf Weijburg's Atlas van de 25 kleinste landen in de wereld

Klik HIER voor alle afleveringen