Van Weert naar Melaka

 

 


Mijn ouderdom in Maleisië


De zon stond nog steeds heet en breed in Melaka, aan The Street of Melaka te schijnen toen ik (73) op dinsdag 22 maart 2005, net voor Pasen, om 4 uur ‘s middags, naar mijn huisarts, dr. Chow Ken Tek wandelde voor mijn periodieke medische check-up.
      Hij houdt zijn spreekuur op de 1e etage van het Mahkota Medical Centre bij mij in de straat. In het Medical Centre aangekomen voelde ik me vermoeid en rustte even in één van de comfortabele fauteuils in de receptie.
      Op de trap werd ik plotseling onwel, sloot mijn ogen en viel op de grond. Toen ik mijn ogen opende bemerkte ik dat ik in de spreekkamer van mijn huisarts in een rolstoel zat weggezakt en dat dokter Chow door de telefoon zei:
      “Activeer het hartteam!…

Wat er daarna gebeurde was als een soort droom. De inmiddels gewaarschuwde cardioloog, dr. Ang Eng Lip, die zijn kantoor heeft naast de trap, kwam onmiddellijk naar dr. Chow’s spreekkamer en ging met mij en de verpleegsters, die mij op een brancard hadden gelegd naar een kamer met een tredmolen, computers en medische apparatuur elders in het ziekenhuis.
      Na een onderzoek werd ik naar een ziekenkamer gebracht.
Men vroeg mij hoe ze mijn familie konden waarschuwen….

Verward en bang

Vrij snel kwam de cardioloog mij vertellen dat ik urgent zou moeten worden gedotterd en als ik dat goed zou vinden zou dat zelfs nog dezelfde avond gebeuren.
      Om 7 uur lag ik in de operatiekamer en begon het hartteam o.l.v. Dr. Ang, met het dotteren dat tot 9 uur duurde. Daarna zei de cardioloog dat hij drie verstopte aderen had behandeld. Men bracht mij naar een kamer op de Intensive Care Unit van het ziekenhuis, waar David (45), mijn door het ziekenhuis gewaarschuwde partner, op mij zat te wachten.
      Ik was verward en bang. De situatie kwam mij als ongeloofwaardig voor…

Na een lange, angstige en beroerde nacht werd ik in de loop van de volgende dag van de ICU overgebracht naar een normale ziekenkamer. Mijn huisarts en de cardioloog bezochten mij en vertelden dat ik na een goede rust waarschijnlijk de volgende dag (Witte Donderdag) al naar huis zou kunnen.
      Ik zou een derde arts krijgen die mij zou bijstaan: dr. Lee Yew Ming, een hartchirurg. Ik was bang, bezorgd en depressief.

Omstreeks 5 uur in de middag kreeg ik donderdag in mijn ziekenkamer bezoek van de hartchirurg die kwam kennismaken.
      Hij zei dat ik naar huis mocht want het dotteren was geheel naar wens verlopen. Dr. Lee vertelde mij tevens dat mij in de nabije toekomst een open hartoperatie te wachten stond i.v.m. een te vernieuwen fibrerende hartklep.
      “U bent aan een goede doorsmeerbeurt toe”, zei hij.
Ik schrok van dit bericht en wist me geen raad. Dr. Lee vertelde mij o.a. dat ik me in de toekomst niet meer mocht haasten, spanningen diende te vermijden en veel moest rusten.
      Hij gaf mij medicijnen die ik ‘s ochtends na het ontbijt moest innemen. Ik voelde mij thuis bang, belabberd en depressief. Ik was hier niet op voorbereid.

Congres in Kuala Lumpur  

De volgende dag, Goede Vrijdag, moest ik al voor controlebezoeken naar de hartchirurg en de cardioloog, die beiden hun spreekkamer in het Mahkota Medical Centre hebben. Ik vroeg hun toestemming om op maandag 28 maart, (2e Paasdag), een congres in Kuala Lumpur te mogen bijwonen.
      Dr.Lee zei dat hij maandag die beslissing zou nemen. Op zijn vraag hoe ik me voelde antwoordde ik:
      “Ik voel me ongelukkig en onzeker en ik ben erg bang en bezorgd voor mijn toekomst.”
Ik vertelde hem dat ik nooit hartklachten had gehad maar dat ik nu dag en nacht aan mijn hart en, voor de eerste keer in mijn leven, aan doodgaan liep te denken en dat ik waarschijnlijk daardoor bang en depressief was.

Op Paaszaterdag bracht ik een bezoek aan mijn huisarts, dr. Chow, en ik vertelde hem o.a, over mijn angsten voor de open hartoperatie..

Op Eerste Paasdag deed ik voorzichtig wat voorbereidend werk voor het congres in Kuala Lumpur (over het bezoeken van Nederlandse gevangenen in het buitenland), georganiseerd door de Nederlandse Ambassade, Buitenlandse Zaken en Reclassering-Nederland in Nederland. Ik voelde mij wat beter.

De 2e Paasdag is in Maleisië een gewone werkdag en ik bracht mijn afgesproken bezoek aan de hart-chirurg. Hij gaf mij toestemming om naar Kuala Lumpur te gaan maar onderstreepte zijn boodschap dat ik kalm aan moest doen.

Omdat ik één van de sprekers op dit congres zou zijn en over mijn geregelde bezoeken aan ter dood veroordeelden in de dodencellen van de Changi gevangenis in Singapore zou vertellen, had ik het heel vervelend gevonden indien de artsen mij verboden hadden om aan het congres deel te nemen.
      Onmiddellijk na Pasen, van dinsdag 29 maart tot zaterdag 2 april was ik daarom in Hotel Nikko in Kuala Lumpur. Mijn spreekbeurt was verzet tot donderdag 31 maart.
      Ik was niet angstig en niet meer depressief, maar piekerde wel over de komende open hartoperatie. Na dit congres ging ik met meer moed naar huis.

Controle  

Op maandag 4 april ging ik voor een controlebezoek naar mijn artsen, dr. Chow en dr. Lee in het ziekenhuis. Beiden benadrukten nogmaals het feit dat ik het heel kalm aan moest doen.
      Ik kreeg van de hartchirurg een schouderklopje omdat ik al 25 jaar geleden met roken was gestopt. We hadden een goed gesprek en men stelde voor dat ik over 3 weken beide artsen opnieuw zou ontmoeten. Ik kreeg voor die periode medicijnen mee naar huis.
      Mijn angst was door dit gesprek voor een deel verdwenen.

Na drie weken ging ik op maandag 25 april voor een controlebezoek naar de hartchirurg en naar de huisarts. Ik vertelde hen dat ik mij nog steeds erg ongelukkig voelde en bleef piekeren over mijn open hartoperatie en over dood gaan zodat ik er soms een slapeloze nacht door had.
      Na overleg met het artsenteam werd besloten dat men de open hartoperatie voorlopig met enige maanden zou uitstellen.
      “Maar denk er aan: Het is wat mij betreft geen afstel”, zei de hart-chirurg.
Hij besloot om mij naast de 3 medicijnen die ik reeds had, een vierde medicijn te geven n.l. 1x daags een half tabletje APO-ATENOL 25 mg. Door dit medicijn werd mijn hartslag van ca. 75 naar ca. 60-65 hartslagen p/min. teruggebracht.
      Ik moest nu extra rustig zijn en mij vooral niet inspannen. De bijwerking van deze medicijn kon jeuk veroorzaken. Als ik kortademig zou worden of dikke enkels en tintelende vingers zou krijgen, diende ik terstond naar het ziekenhuis te gaan.

Gezien de professionele aanpak en het feit dat haast alle hartoperaties in Maleisië konden worden gedaan en men er de laatste en modernste hartmedicijnen heeft, besloot ik voor deze operatie in Maleisië te blijven en ook niet voor een “second opinion” naar elders in Maleisië, Singapore of Nederland te gaan.
      Toen mijn hartchirurg mij vertelde dat hij in Melaka deze operaties verscheidene malen met succes had gedaan, stelde ik hem voor mij ook in Melaka te opereren en mij niet naar een ziekenhuis in Kuala Lumpur te sturen.

Mahkota Medical Centre  

Op maandag 28 november 2005 was het zover dat ik een dubbele open hartoperatie onderging in het Mahkota Medical Centre in Melaka.
      Ik kreeg een nieuwe, mechanische Aorta-ader van het merk: “St.Judes B. Mechanical” en ik had een “Coronery Artery Bypass”.

Ik heb slechts 5 dagen in het ziekenhuis gelegen.

De hospitaalrekening voor deze operatie was, inclusief 3 weken nazorg, € 11.000,= geheel betaald door mijn uitstekende verzekeringsmaatschappij CZ Actief in Gezondheid.

Het vallen op de trap in het ziekenhuis, net voor Pasen 2005, had voor mij grote gevolgen want ik realiseerde mij dat met die val, mijn laatste levensfase in Maleisië, “Mijn Ouderdom”, onvoorbereid was begonnen.

 

LITANIE VAN MIJN OUDERDOM.


….. maar ik wil absoluut niet klagen.

 

RUST  

 

HONDERD  

Mits mijn hart blijft kloppen en ik leer leven met de ongemakken van het ouder worden kan en wil ik op 13 september 2031 in Maleisië 100 worden.