JAN TITTEL, ook wel JAN WAGENMEESTER

(Door Peter Flik, photosooph te Hongarije)

 Ergens in de jaren zestig van de vorige eeuw ontmoette ik deze uitzonderlijke man. Het zou net zo goed een eeuw eerder kunnen zijn want hij was eigenlijk van eerdere tijden. Het liefst reisde hij met diligences, maar die waren er inmiddels niet meer.

      Jan was radio-technicus bij de NRU, de voorloper van wat nu nog NOB heet en ook weer spoedig zal verdwijnen. Technici om radioprogramma's in elkaar te zetten en uit te zenden zijn op de korte termijn niet meer nodig. In de jaren dat ik bij de radio kwam kon het allemaal niet zonder die beroepstechnici, en Jan was daar één van. We raakten bevriend en bleven dat tot in de jaren negentig, toen hij overleed.

      Kap voor mij een groot stuk bos en ik zal nog steeds niet genoeg papier hebben om een compleet beeld van de mens Tittel op te schrijven. Dit is hier maar een povere poging. De technici in die tijd werkten voor alle omroepverenigingen, maar konden wel hun voorkeur uitspreken. Jan had voorkeur voor de AVRO ("zulke keurige mensen daar, daar kan jij (P) nog wat van leren".) Maar hij werkte ook graag voor de VPRO ("jullie zijn inventief, en dat zijn ze bij de AVRO al helemaal niet"). Uren heb ik met hem gewerkt en eindeloze gesprekken gevoerd.
      Later gingen we reizen, meestal naar de zogenaamde Oostbloklanden, waar aanvankelijk het communisme en het daaraan verbonden treiteren nog lang niet was verdwenen. Jan kon die mensen en hun burocratie goed aan. Was een keer op een oudjaarsavond met hem in de trein op weg naar de toen nog bestaande DDR. Om iets voor twaalven kwamen we aan bij de grens tussen West en Oost Duitsland. Hij stapt uit, hetgeen absoluut verboden was, en biedt een grenswacht een glas met wodka aan. "Glückliches Neues Jahr, mein Freund". Deze man neemt dat aan. Vervolgens hoor ik hem zeggen dat het twaalf uur is en dat hij zijn vrouw in Nederland moet bellen, und wohl sofort. De grenswacht roept iets naar een kollega en Jan wordt meegenomen naar een kantoor waar hij zonder iets te betalen mag bellen. De trein die eigenlijk moest vertrekken wacht rustig tot hij weer in het rijtuig zit.

      Jan kon in diverse omstandigheden mensen naar zijn hand zetten. Ook in Hilversum was dat zo. IJdele tijd is de tijd waarin technici niets te doen hebben omdat hun volgende dienst niet precies aansluit op de afgelopen dienst. Jan gebruikte die tijd om in leegstaande montagekamers kopieën te maken van NOB geluidsopnames van de muziek van Mozart op eigen bandjes. Dit strikt verboden kopiëren heeft hij jaren volgehouden zonder dat iemand ooit heeft ingegrepen. "Mijn enige zorg is dat er een dag komt dat ik alles heb, wat moet ik dan".

      Na jaren is het nog zo dat ik geen trein kan zien, zonder aan hem te denken.

Klik HIER voor alle Photosophieën