Ronald van den Boogaard - Poëzie (101): ZoekPoëzie 28; Bert Schierbeek

Details: Hoofdcategorie: Poëzie (358); Categorie: Poëzie; Gepubliceerd: 27 augustus 2011

Remembrandt

In 1979 had de Spaanse schilder en graficus Antonio Saura een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum.
Bert Schierbeek schreef bij die gelegenheid de catalogus.

Dat was een eervolle opdracht. Vrij logisch ook, want Schierbeek had al eens samen met Saura het project Remembrandt uitgevoerd.

Niet alleen een bijzondere kunstuiting maar ook een ode aan de schilder.

Bovendien had Schierbeek zijn bijzondere gedicht ‘R van R te A’ opgedragen aan Saura.

Dat gaat zo:

Van Bert Schierbeek

R van R te A

Voor Antonio Saura

Rembrandt van Rijn

stond alleen (en

verarmd)

voor zijn huis

(wat eens het zijne was)

en keek om zich heen

‘een woestijn’

dacht hij

en zijn mijn ogen

zo oud dat ik niets

meer zie en alles

leeg is? Rembrandthuis

Jodenbreestraat
Geen mens te zien Amsterdam

en ik heb ze allemaal

gekend en men zegt Maupi

die had mij ook al ver-

kocht, maar toch

hoor ik:

die woont hier niet

meer die hep zijn chance

in de volledige Caransa

gepakt

en dan zeg ik

R. van R.

niets meer: ik kijk in de richting

Nieuwmarkt en dat is

niet moeilijk….

ik kijk door alles heen

door één groot venster

één verschrikkelijke deur

(er is geen vriend meer over

en ook geen tulband met pak)

op de rondvaartboten hoort hij

zijn naam en ook in ‘t museum

hij was er nog eens gaan kijken

en dacht ‘t is goed dat ze d’r

hebben gewassen, vroeger deden we

dat niet zoveel Hendrikje en ik

R. van R. schudt zijn hoofd

En hoort

(terecht)

temidden van een zonsondergang

een gezang:

wat is er zo lastig REMEMBRANDT 1

in een stad Antonio Saura

waarin minder lastig Zeefdrukken 1973

zijn

dan de meesten REMEMBRANDT 2

is het

dat de meesten niet

zien

dat zij

zonder minder

nooit

de meeesten zijn

en door de

gaten van ‘t geweld

van ‘t geld

daalt de zon in een

gloeiende spiegel en voelt

hij zijn ouderdom R. van R. en

verrimpelt en smelt en

worden zijn ogen zonnen

en zijn hoofd een

zéér grote traan

waarin nog éénmaal de

stad en wat ze had

(hij ziet het)

en wat er bijkwam

en verlaat dit stelsel

voorgoed.

Wat schreef Bert Schierbeek in die catalogus ?

Wel.

De Nederlandse dichter constateert dat de Spaanse schilder een haat-liefde verhouding had met zijn land.
Hij groeide daar namelijk op onder de Franco-dictatuur.

Schierbeek:

‘Die verhouding, met alles wat er tussen ligt aan sarcasme, woede, verscheurdheid, masochisme, humor en intelligentie, vormt de emotionele basis van zijn werk. Daarom deformeert hij het verleden tot het heden. Ingrijpen in de mythe, ontmythologiseren, ontwaarden, daaruit vloeiden voort zijn portretten van Philips II, zijn kruisigingen, de portretten van Goya en Rembrandt’.