Een bijzondere atlas (8)
Rolf Weijburg is een Utrechts kunstenaar en maker van atlassen. Al jarenlang is hij bezig met het vervaardigen van een atlas van de 25 kleinste landen in de wereld. Hij bezoekt al die landen, doet impressies op, schetst en fotografeert en maakt later in zijn atelier voor die atlas etsen van al die landen.
Rolf heeft net een lange reis achter de rug, waarbij hij onder meer diverse onafhankelijke eilandstaten in de Stille Zuidzee bezocht.
Zijn reis vordert goed, want hij heeft inmiddels 23 landen bezocht. Micronesië en de Marshall eilanden zullen in een later stadium nog volgen.
Alle landen zijn van minst klein naar kleinst:
São Tomé e Príncipe, Kiribati, Bahrein, Dominica, Tonga, Singapore, Micronesië, Sint Lucia, Andorra, Palau, Seychellen, Antigua & Barbuda, Barbados, St. Vincent & de Grenadines, Grenada, Malta, Malediven, St. Kitts & Nevis, Marshall eilanden, Liechtenstein, San Marino, Tuvalu, Nauru, Monaco en Vaticaanstad (0.44 vierkante kilometer).
Deze weken stuurt hij mij diverse bijdragen. Vandaag: Tuvalu; Postzegels & Internetextensie
Zinkend 'schip' in de Pacific
(Door Rolf Weijburg)
Het op drie na kleinste land ter wereld heeft slechts één vliegveld, maar geen eigen luchtvaartmaatschappij, één haven en anderhalve passagiersferry, één hotel en een vijftal guesthouses.
Er ligt slechts 8 kilometer asfaltweg (ik tel de landingsbaan niet mee) maar er zijn nauwelijks auto’s. Vervoer gaat per motor, scooter of fiets.
De huizen zijn basic tot ronduit armoedig, een tweede verdieping is zeldzaam. Winkels zijn lokale eenmansbedrijfjes met weinig aanbod, of Chinees vol met goedkope Chinese spullen. Er wordt nauwelijks iets verbouwd en bijna alle voedsel moet worden ingevoerd, waarbij exporterende landen lange tijd niet schroomden om hun goedkoopste, slechtste en vetste producten in de eilandstaat te dumpen, met hartziektes, obesitas en diabetes als gevolg. Er is geen industrie en er is nauwelijks werk. De overheid is de grootste en één van de weinige werkgevers.
Op basis van lijsten van het Bruto Nationaal Product van de Wereldbank, het Monetair Fonds of de CIA bungelt het land ergens halverwege de armste helft (echter zonder internationale schulden!).
Maar wat wil je: grondstoffen zijn er niet, de grond is weinig vruchtbaar en met slechts twee vissersschepen is van een Tuvaluaanse vissersvloot nauwelijks sprake.
Tuvalu is arm (“Maar rijk in geluk!”, glimlacht menigeen.)
Toch ankerden in de lagune van Funafuti steeds meer schepen. Eerst kwamen de moederschepen, later druppelden de vissersschepen binnen die langszij de moederschepen afmeerden. Na een paar dagen telde ik zestien schepen en brandden er ‘s avonds talloze lichten aan de anders zo donkere einder.
Als belangrijke bron van inkomsten geeft Tuvalu licenties uit aan buitenlandse vissersschepen om in zijn wateren te mogen vissen. Tegenwoordig zijn dat een soort dagkaarten -je betaalt voor iedere visdag– en die zijn veel lucratiever dan de vroegere seizoen licenties, immers: ook als je niets vangt moet de volle dagprijs worden betaald.
Vandaag zijn het schepen uit Japan, maar ook Amerikaanse, Koreaanse en Taiwanese schepen komen hier vaak. De vangst (hoofdzakelijk tonijn), de vistechniek, de verwerking als ook de arbeidsomstandigheden aan boord, worden net als in de meeste andere Pacifische staten in het kader van de zogenaamde Nauru Agreement regelmatig gecontroleerd.
Afgezien van de verkoop van vislicenties leeft Tuvalu hoofdzakelijk van de internationale hulp en van het geld dat Tuvaluaanse zeelui en de Tuvaluaanse diaspora in Fiji, Australië en Nieuw-Zeeland, naar huis sturen.
Maar Tuvalu verdient ook een aardige cent aan het feit dat het Taiwan als onafhankelijke staat erkent.
China (de Volksrepubliek, Beijing) vindt dat Taiwan een afvallige Chinese provincie is, Taiwan, dat zich de Republic of China noemt, vindt zichzelf onafhankelijk, of sterker nog, vindt dat heel China onder zijn heerschappij zou moeten vallen.
Beide landen zijn in de Pacific voortdurend aan het touwtrekken en schuiven geld en goederen om de politiek in de diverse eilandstaten over de eigen streep te trekken.
Tuvalu werd al in 1979, direct na de onafhankelijkheid, in het Taiwanese kamp getrokken en sinds drie jaar is er een heuse Taiwanese Ambassade in Funafuti. De enige ambassade in het land.
Boven op de voorgrond: De ambassadeur en zijn vrouw
Als beloning voor zijn erkenning zijn er talloze door Taiwan gefinancierde ontwikkelingsprojecten, bouwde Taiwan Tuvalu’s enige hotel, het Vaiaku Lagi, is het bezig aan de uitbreiding en vernieuwing van het vliegveldgebouw en staan er nu overal lantaarnpalen met zonnepanelen waarop "Love from Taiwan" staat.
Jammer dat ik vergeten ben daar in Tuvalu foto’s van te maken, maar in Nauru, dat Taiwan ook erkent, vind je dezelfde lantaarnpalen (maar dan met een Nauruaans vlaggetje naast het Taiwanese) en in het Afrikaanse São Tomé e Príncipe, ook één van de 22 staten die Taiwan erkennen, staat er “Amor de Taiwan” op de lantaarnpalen.
Alle volkeren badend in het liefdevolle Taiwanese licht.
Droompostzegeltjes
In de loop der jaren is er getracht om diverse alternatieve bronnen aan te boren om de nationale economie financieel te stutten. Zo geeft Tuvalu al vele jaren 
prachtige postzegels uit die door filatelisten van over de hele wereld hoog worden gewaardeerd en voor een flinke bijdrage aan de staatskas zorgen.
Mooi natuurlijk die postzegels met “Internal Airservice”.
Zou een mooie oplossing zijn, watervliegtuigen, maar vooralsnog een verre droom lijkt me.
Maar ook minder conventionele middelen worden niet geschuwd. In 1996 bijvoorbeeld, werd tegen een jaarbedrag van enkele miljoenen Euro’s de capaciteit van de Tuvaluaanse telefoonverbindingen geleased aan een Hong-Kongse firma die de verbindingen vervolgens doorverkocht aan sekstelefoon exploitanten.
De telefoonnummers die begonnen met 688 (de Tuvaluaanse internationale toegangscode) werden in Japan, de VS en Groot Brittannië al gauw algemeen bekend als sekstelefoonlijnen. Hoewel de lijnen werden doorverbonden naar welwillend hijgende dames in Nieuw-Zeeland, ontstond er onder de godvrezende en preutse bevolking van Tuvalu na enige tijd toch wel wat gêne en in 2000 werden na oplopende protesten de contracten geannuleerd.
Ook Tuvaluaanse paspoorten werden op de internationale markt aangeboden. Voor 11.000 US Dollar (22.000 voor een gezin met vier kinderen) kocht je weliswaar geen volledige Tuvaluaanse nationaliteit, maar mocht je wel zonder vragen en ongelimiteerd in Tuvalu verblijven. Deze lucratieve inkomstenbron stierf echter een voortijdige dood: te weinig kapitaalkrachtige mensen waren geïnteresseerd in een verblijf in Tuvalu …
De enige nieuwe inkomstenbron die tot op de dag van vandaag nog geld in het Tuvaluaanse laatje brengt is de verkoop van de internet domeinnaamextensie van het land.
De extensie “.tv” werd direct na de creatie in 1999 geleased aan een Californisch bedrijf, dat de extensie wilde gaan doorverkopen aan televisie en mediaorganisaties over de hele wereld.
Het bedrijf had er 50 miljoen Dollar (meer dan de helft van Tuvalu’s jaarlijkse bruto nationaal product) als eerste aanbetaling voor over en vele miljoenen zullen later nog volgen.
De “.tv”-lease is nu één van ’s lands belangrijkste inkomstenbronnen, maar ook hier zou de klimaatverandering en de stijgende zeespiegel wel eens roet in het eten kunnen gooien. Sommige doemdenkers waarschuwen sinds kort voor de risico’s die het investeren in “.tv” extensies met zich meebrengt.
Tuvalu is een zinkend schip, zeggen ze, en als Tuvalu eenmaal onder de zeespiegel is verdwenen zou ook de ".tv" extensie moeten ophouden te bestaan …
Postbeambte
Een bijzondere atlas:
2: Kiribati, 33 eilandjes in de Stille Zuidzeemulirefala tuvalu