Details

Hoofdcategorie: Reportages (189)

Categorie: Reportages

Gepubliceerd: 30 november 2009

GOED GECONSERVEERD NATUURGEBIED

Een kilometer of twintig onder de Belgische grens bij Roosendaal ligt de Kalmthoutse heide.
Een prachtig en goed geconserveerd natuurgebied, waar je mooie wandelingen kunt maken.

Stuifduinen & vennen 

Er is niet alleen heide.
Maar ook bos met een juiste mix aan loof- en naaldbomen, er zijn stuifduinen en vennen.
Er zijn ook zandvlaktes , die zorgen voor zeer kleinschalige woestijneffecten.

Je treft er ondermeer zonnedauw, dopheide, veenpluis en snavelbies.
In het seizoen zitten er veel insecten en vogels, omdat overal dood hout ligt.

In afgeschermde gebieden grazen schapen en Gallowayrunderen.
Wilde konijnen en mestkevers graven hun nesten in het zand.

Zandzegge & heidespurrie 

In een vrij groot gebied aan weerszijden van de grens is een saai dennen- en sparrenbos gekapt.
Daar wordt nu een dikke humuslaag verwijderd, want daaronder zitten de kiemkrachtige zaden.
Hier moet een nieuw heidegebied ontstaat met uiteraard struikheide, maar ook zandzegge en heidespurrie.
In dit project werken Nederland en België samen dankzij steun van de Europese Unie.

Paddenstoelen 

Nu in de herfst zie je veel paddenstoelen, die -zo staat het dreigend op de bordjes- niet verzameld mogen worden.

Stronken, insecten & vogels

Details

Hoofdcategorie: Reportages (189)

Categorie: Reportages

Gepubliceerd: 22 november 2009

Herfst 2009

VERWARRENDE TIJDEN IN VOORMALIG OOSTBLOK

Het dorpje Vásárosbéc in het zuidwesten van Hongarije heeft in Nederland enige bekendheid.

Geert Mak begint en eindigt hier zijn monumentale werk 'In Europa' (maart 2004).
Hij voorspelt daarin ondermeer wat er met dit dorpje kan gebeuren na de aansluiting in mei 2004 van Hongarije met de Europese Unie.
Het worden verwarrende tijden.
Geert Mak citeert zijn wijze Nederlandse vriend, die in het dorp woont.

 
'God bracht u in Vásárosbéc'

Diep dal van armoede 

De vriend: ‘Jullie zullen eerst door een diep dal van nog meer armoede gaan, voordat jullie echt deel uit gaan maken van dat rijke en machtige West-Europa.
Bovendien gaan jullie dingen van grote waarde verliezen: vriendschap, het vermogen om van weinig geld te kunnen leven, om dingen die kapot gaan te kunnen repareren, de mogelijkheid om zelf varkens te houden en thuis te slachten, de vrijheid om zoveel mogelijk takken te verbranden als je wilt en nog zo wat’.

Aangescherpte tegenstellingen 

Omdat Maks wijze vriend ook mijn wijze vriend is, ben ik er sinds 2004 drie maal geweest.

(Zie Reizen 11 en Beelden 4)

Een maand geleden nog.
En het is waar: de ontwikkelingen zijn er. De teleurstellingen ook.
Tegenstellingen zijn aangescherpt.

Bewoond huis met schotel

Café gesloten

Het café , dat lang het sociale middelpunt van het dorp was is gesloten.
De verbouwing die volgens de eisen van de EU nodig was -ondermeer gescheiden toiletten- kostte zoveel, dat de huur opliep tot 400 Euro per maand, volgens Hongaarse begrippen een hoog bedrag dat de huurster niet meer kon opbrengen.

Het winketje ernaast is nog wel open.
De zigeuners en andere inwoners komen hier nu ‘s ochtends bijeen, maar de sfeer van het oude café is niet teruggekeerd.

Bordjes enzo

Er zijn bordjes geplaatst. Niet echt nodig in zo'n kleine gemeenschap.

Iedereen weet wel waar van boven naar onder De Kossuth-straat is, het Gemeentehuis, de Sociale Dienst en het Gezondheidscentrum.

Er kwamen met geld van Europa bankjes, waar ze geen raad mee weten.

Er kwamen bloembakken en er werden coniferen geplant.

Maar omdat het 't afgelopen jaar erg droog was, zijn die bruin geworden.

En: het prijskaartje hangt er nog in: 2200 Forint. Dat is ruim acht Euro.

Waterman

 De waterman komt nog iedere dag langs.

Voor ieder huis staat een rekje met flessen.

Huiselijk 

De dorpelingen zorgen bij gebrek aan werk nog steeds goed voor zichzelf.

Groenten, fruit en kruiden in de tuin.

Kippen voor eieren en om op te eten, parelhoentjes en een vetgemest varken.
Hout om te stoken
Een aangelijnde hond in een te klein hok.

De bruggetjes zijn nog steeds van eigen fabrikaat.

Details

Hoofdcategorie: Reportages (189)

Categorie: Reportages

Gepubliceerd: 24 augustus 2009

 
Een breed strand met Zeeuws licht

Domburg op Walcheren is één van de leukste badplaatsen in dit land. Het strand met zijn strekdammen en golfbrekers is breed en aangenaam, de wind die vaak uit het zuidwesten komt, zorgt voor frisse zeelucht; er is een wandelpromenade met prachtige vergezichten en je kunt uren lopen, zowel naar het noorden als naar het zuiden.
     In het dorp is het vooral in het seizoen verschrikkelijk druk.

Centrum

Maar de veelal Duitse toeristen beginnen in de Ooststraat en gaan dan via de Markt en de Weststraat via diezelfde Markt weer terug naar de Ooststraat.
      Daar zijn immers de cafés, de restaurants, de terrasjes en de souvenirwinkels. 
Als je die doorlopende straat verlaat wordt het al snel heel rustig.

Mondriaanroute 

Je kunt dan bijvoorbeeld de Mondriaanroute volgen. Die begint hier op de Markt -kijk maar naar het kleine zeskantige bordje op de paal- en voert langs plekken waar de schilder graag kwam en volgens de overlevering erg genoot van ‘het Zeeuwse licht‘.
      Hij kwam er voor ‘t eerst in 1908 en zou er met tussenpozen tot 1916 vaak terugkeren.
Piet Mondriaan verbleef altijd in een huisje aan de Zuidstraat.

Jan Toorop

Jan Toorop maakte er in het begin van de vorige eeuw tal van schilderijen van strand , duinen, boeren en landarbeiders. Als hij in Domburg was, verbleef hij in dit huisje aan de Weststraat.

J.C. van Schagen 

De Zeeuwse dichter J.C. van Schagen woonde vanaf 1966 iedere zomer in Domburg. Hij gaf veel van zijn werk in eigen beheer uit onder de naam Domburgse Cahiers. Ook heeft hij publicaties geschreven onder het pseudoniem J.C. van Domburg.
      Naar hem is de Boulevard vernoemd en daar treffen we dan weer deze Mondriaanbank.

Dokter Mezger & Carmen Sylva 

Domburg werd al in 1885 beroemd toen dokter Mezger -een soort Duitse allochtoon wiens vader zich in Amsterdam vestigde- er zijn eerste bezoek bracht.
      Hij was vol lof over het schone zeewater, dat een genezende werking zou hebben. 

     Gouden
   Duimen

De dokter ‘met de gouden duimen’ liet de villa Irma bouwen en kreeg steeds meer adellijke klanten uit heel Europa.    
      Zijn beroemdste cliënte was de koningin van Roemenië , die op de mooiste plek van heel Domburg ook al een grote villa liet bouwen, die later naar haar schrijversnaam Carmen Sylva werd genoemd.

De Villa

Badpaviljoen

Domburg was tot de eerste wereldoorlog een mondain oord. Daarna raakte het in verval. 
      Dat zette zich voort na de tweede wereldoorlog.
Twintig jaar geleden nog maar was Domburg een behoorlijk verloederde badplaats. Daarna werd de restauratie ter hand genomen. Het Badhotel werd eind vorige eeuw geheel opgeknapt en in 2008 werd het badpaviljoen, dat jaren lang op instorten stond, heropend.
      Er zijn nu dure privé appartementen in gevestigd en op de begane vloer is een grand-café , waar je voor negen Euro een zeer behoorlijke vissoep kunt eten. 
      Jammer alleen, dat ze het met een treurig gebrek aan fantasie Zeeuwse Bouillabaise noemen. 

De Groeten

Details

Hoofdcategorie: Reportages (189)

Categorie: Reportages

Gepubliceerd: 09 mei 2009

De laatste tolbrug

Ruim 25 jaar lang heb ik op en neer gereden van De Hoeksche Waard naar Hilversum.
Ruim 200 kilometer.  Allengs werd het drukker en stonden er meer files. Om die te ontwijken nam ik steeds vaker alternatieve routes.
      Geen stad of dorp in de vrij wijde buurt van A15, A27 of A12 waar ik niet geweest ben. Zo kwam ik een jaar of tien geleden zomaar terecht in Nieuwerbrug. Een dorpje aan de Oude Rijn tussen Bodegraven en Woerden.
      Hollands Midden. Zeer landelijk. 
Weidegronden en monumentale boerderijen

Ophaalbruggetje 

In het centrum was een ophaalbruggetje. Aan de overkant was een hek dicht.
      Wat bleek!
Er moest tol betaald worden; 75 cent.
      Drie heitjes dus, want de Euro bestond nog niet.

Vorige week was ik daar in de buurt en verdomd er moest nog steeds tol betaald worden. Een ver doorgevoerde toldemocratie overigens, want je betaalt daar ’per eenheid’ vijftig Eurocent,.
      Tractor, vrachtauto, personenauto met één, twee of vier personen, fietser of voetganger. Het maakt niet uit.
Behalve de inwoners van Nieuwerbrug, want die zijn vrijgesteld.

Tolgaarder op gouden klompen 

De tolgaarder, die een mooi pak draagt, kleine sigaartjes rookt en op goudkleurige klompen loopt is een onverstoorbare man. Soms doet hij het hek dicht, soms laat hij het open; soms staat hij naast het hek; dan weer gaat hij in het tolwachtershuisje zitten.
       Hij zwaait naar de Nieuwerbruggers, want die kent hij allemaal.
      ‘Ach meneer; het zijn maar 900 auto’s’.

Soms gaat de brug open, omdat er een bootje door moet. Het tarief is dan 1.75 Euro.
      De tolgaarder steekt een hengeltje uit met een beursje en daar gaat het geld in.
Als je op het mooigelegen terras van café -restaurant De Bruggemeester gaat zitten zie je het allemaal aan je voorbij trekken. Het is de laatste tolbrug in Nederland.
      Dat komt zo:

Tolhek 

Op 26 mei 1651 besloten de Staten van Holland dat de inwoners van Nieuwerbrug een ophaalbrug mochten maken, waarvoor ze zelf het onderhoud zouden doen. Het beheer werd overgedragen aan een college van Bruggemeesters. Die moesten in Nieuwerbrug wonen.
      Dit college kreeg in de loop der jaren steeds meer taken en daarom besloten de Staten van Holland in 1788 dat er een tolhek geplaatst mocht worden.
De brug werd in al die jaren diverse keren vernieuwd.
      Sinds 1910 is de brug niet meer van hout, maar van metaal.

Kijk eens naar dit bord. Dit is kul. Het woord dato is verkeerd gebruikt.
       En auto’s … nee auto’s, driewielige motorrijtuigen en motoren met zijspanwagens waren er in 1788 echt nog niet.