Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 18 oktober 2015

Home From Abroad

Hugo Kijne is een Nederlandse kennis van mij, die al heel lang in de USA woont. Hij is recentelijk gepensioneerd, maar werkte in het stadsdeel Staten Island als manager van de afdeling volwasseneneducatie aan de City University van New York, de grootste stadsuniversiteit van de Verenigde Staten.
      Hij woont in Hoboken, een plaatsje in New Jersey aan de ‘andere kant’ van de Hudson recht tegenover Manhattan. Heeft twee nationaliteiten, maar dat leidt in dat toch behoorlijk conservatieve land nooit tot problemen. Hij heeft een brede belangstelling, volgt de Amerikaanse politiek zeer goed en is verder ondermeer een golf- en honkballiefhebber.  
       Met regelmaat zal hij op mijn blog columnachtige bijdrages verzorgen onder de titel: Home From Abroad.
      Hij noemt dat zelf entries.

NPD

(Door Hugo Kijne te Hoboken USA)

The following description of Narcissistic Personality Disorder (NPD) can be found on the website of the Mayo Clinic: “Narcissistic Personality Disorder is a mental disorder in which people have an inflated sense of their own importance, a deep need for admiration and a lack of empathy for others. But behind this mask of ultra-confidence lies a fragile self-esteem that’s vulnerable to the slightest criticism.” On the PsychCentral website it says: “Narcissistic Personality Disorder is characterized by a longstanding pattern of grandiosity” and “people with NPD often display snobbish, disdainful, or patronizing attitudes. For example, an individual with this disorder may complain about a clumsy waiter’s ‘rudeness’ or ‘stupidity’ or conclude a medical evaluation with a condescending evaluation of the physician.” Wikipedia, finally, observes that people who suffer (and make others suffer) from NPD are “mentally unable to see the destructive damage they are causing to themselves and others.”  NPD was first identified by psychologists in 1968, as a combination of megalomania and egocentrism.

For those who have closely followed Donald Trump since the beginning of his business career, or only more recently, it is not hard to see that he perfectly fits the description of someone with NPD.  This hurts his chances of becoming US President in various ways.  Like every narcissist he considers himself perfect, and therefore he cannot accept the criticism from competitors and the press that is inevitable during a political campaign.  He makes the mistake of constantly lashing out at his opponents and reporters and belittling them.  Since he cannot admit mistakes and learn from them, because admitting mistakes would be a sign of imperfection, he’ll repeat them over and over.  And because he is perfect he considers himself superior to all others, ethnically and culturally different people like Mexicans and the Chinese, but also politicians, Democrats and Republicans alike, who are stupid and cannot make a deal.  True to the definition of NPD he is unable to see the damage he is causing to Hispanic immigrants, by threatening eleven million of them with deportation, and how by doing so he antagonizes an important part of the electorate.

Until November 2010 NPD was listed as a mental disorder by the US Department of Health and Social Services.  Most mental health professionals consider its de-listing a big mistake.  The reason why it happened could be that NPD is almost impossible to cure, because someone with NPD would have to realize that he or she has a problem, which doesn’t go well with perfection.  Before 2010, however, Donald Trump was officially suffering from a serious mental condition.

In 1972 the US Senator from Missouri, Thomas Eagleton, was nominated to be on the Democratic ticket.  After his party’s convention it became public knowledge that he had had multiple treatments for depression, including electroshocks.  Eagleton was forced to quit the race, and he was only running for Vice President.

Trump’s demise before the primaries is still forecasted by many pundits, but if it doesn’t happen Jeb! or Hillary can easily expose him as a former mental patient.  It would probably be slightly immoral, but not unimaginable when the White House is at stake.

Home From Abroad (1); Guns

Ga HIER naar de blog van Hugo

Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 11 oktober 2015

Home From Abroad

Hugo Kijne is een Nederlandse kennis van mij, die al heel lang in de USA woont. Hij is recentelijk gepensioneerd, maar werkte in het stadsdeel Staten Island als manager van de afdeling volwasseneneducatie aan de City University van New York, de grootste stadsuniversiteit van de Verenigde Staten.
      Hij woont in Hoboken, een plaatsje in New Jersey aan de ‘andere kant’ van de Hudson recht tegenover Manhattan. Heeft twee nationaliteiten, maar dat leidt in dat toch behoorlijk conservatieve land nooit tot problemen. Hij heeft een brede belangstelling, volgt de Amerikaanse politiek zeer goed en is verder ondermeer een golf- en honkballiefhebber.  
       Met regelmaat zal hij op mijn blog columnachtige bijdrages verzorgen onder de titel: Home From Abroad.
      Hij noemt dat zelf entries.

Guns

(Door Hugo Kijne te Hoboken USA)

In 20 years as an administrator in higher education in the US I have only been in a lockdown on campus once, but you don’t forget how anxious you felt after getting a call from the security office that there is someone armed with a gun on campus and that the police are chasing him, instructing you to keep your office locked and the staff inside.  You and your staff are relatively safe in one of the administrative buildings, but you are mostly concerned about your students and instructors, who are scattered all over the campus and may be at much higher risk.  However, there is nothing you can do but wait until the all clear signal is given.  In this case that was after three hours, when the gunman, a drug dealer who had first shot a policeman in the leg, had been shot and killed by the police, and the on-site investigation of the shootout had ended.  From my office I could see the whole thing unfold at a distance.  All afternoon I saw the red and blue lights of police cars and the white lights of fire trucks and heard their sirens.  Now two weeks ago there was another lockdown on the same campus, for the same reason. Fortunately I’m no longer there.

On Friday President Obama traveled to Roseburg, Oregon, to offer his condolences to the families of the nine victims of the shooting at Umpqua Community College and comfort them.  The members of one of the families refused to meet with him because they are opposed to gun control, and Obama was awaited by a sizeable crowd of gun lovers who were openly carrying their hardware, which must have given the secret service a solid headache. On the same day there were two more deadly shootings on college campuses, one in Arizona and one in Texas.  About Roseburg the usual suspects plus Donald Trump came with their obligatory statements that the shooting was caused by a mental health issue and that the availability of guns had nothing to do with it, which made me wonder why nobody in this crowd has ever proposed an overhaul of mental healthcare in the US.  GOP presidential candidate Ben Carson went entirely off the deep end by declaring that the victims should jointly have attacked the shooter and that what happened to them would never have happened to him.  Apparently he didn’t know that the shooter had been attacked.

When it comes to guns in the US insanity rules, in spite of the fact that a majority of Americans and even a majority of NRA members support what is called ‘common sense’ gun control, such as background checks and closing down the gun shows where 40% of all the guns are sold.  Obama may try to issue executive orders to that effect, and Hillary Clinton has a similar agenda, but although developed with good intentions and more than just window dressing, it is not enough.

There are well over 300 million guns in the US, one for every citizen.  Even if background checks become mandatory and loopholes are closed there are still far too many weapons in the hands of those who should not have them.  A good start would be to require every gun owner in the country to become licensed and to weed out the crazies and the crooks in the process.

An even better step would be to get rid of the second amendment altogether.  It was adopted in 1791, when people had one-shot muskets, not assault weapons, and based on an English Bill of Rights from 1689, which has long since been abandoned.  If that is not insane, what is?

Ga HIER naar de blog van Hugo

Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 08 september 2015

De avonturen van Mus, Yske & Tyst

In 2003 ging ik voor het radioprogramma Wereldnet naar Nieuw-Zeeland om een portret te maken van medewerker Frans Hertoghs.
      Hij was ‘een leven lang’ in Nederland leraar Nederlands. Maar in 1995 -toen hij al drie grote kinderen had- gaf hij een opmerkelijke draai aan zijn leven.
       Met zijn nieuwe veel jongere vrouw Maud vertrok hij naar Nieuw-Zeeland en vestigde zich op een wonderbaarlijk mooie plek in de Marlborough Sounds aan de noordzijde van het Zuidereiland. Daar werden nog eens drie kinderen geboren: Mus, Yske en Tyst, die toen resp. 6, 5 en 3 jaar waren.
Ik zou er een week in een ‘eigen’ huisje verblijven. De kinderen vonden dat prachtig en kwamen dagelijks een paar maal langs om wat te kletsen en te ravotten. Zij waren tweetalig.
      Frans Hertoghs schreef naar aanleiding van mijn bezoek dit leuke essay en stuurde het mij twaalf jaar later op. Het is opgenomen in zijn kinderboek "Kinderen van LandHaven".

Het mannetje van de radio

Bezoek

“Wanneer komt die man van Wereldnet nou precies?” vraagt mama als ze klaar zijn met eten. Ze zitten op het dek van LandHaven, de drie kinderen, papa en mama. Boven hun hoofd is de grote blauwe parasol gespannen. Maar die houdt de schuin vallende stralen van de avondzon niet tegen. Hij is er eigenlijk alleen nog voor de gezelligheid.
      “Binnenkort,” zegt papa, “ik weet het niet zo precies. Ik zal het vanavond even nakijken.”
      “Wie is dat Wereldnet, papa?” vraagt Yske. Mus weet het.
      “Dat is niet iemand, maar dat is een radioprogramma in Nederland. En daar werkt papa ook aan mee.”
      “O ja,” weet Yske ineens weer, “dan moet jij ‘s avonds laat nog wel eens een verhaaltje vertellen voor de mensen die luisteren, he?”
      “Precies,” zegt papa, “jij snapt het.”
      “Wat komt die man doen papa,” vraagt MUS.
      “Die komt een gesproken portret van papa maken,” zegt mama. “Dan mag papa van alles vertellen wie hij is en wat hij hier doet en zo.      
       Misschien mogen jullie ook nog wel op de radio.”

Dat vinden ze raar. Wat zouden zij nou te vertellen hebben?
      “Vroeger hadden we een heel raar rijmpje,” zegt papa. “Dan zeiden we: Hallo hallo, wie stinkt daar zo, het mannetje van de radio.”
      Daar moet Tyst verschrikkelijk om lachen, en ook de andere kinderen vinden het ontzettend grappig.
               “Hallo hallo!” roepen ze door elkaar, “wie stinkt daar zo, het mannetje van de radio!”
Ze komen haast niet meer bij.                                                                                                                           
      “Als je maar oplet dat je dat niet zegt als die meneer erbij is,” waarschuwt papa, “dat vindt hij vast niet zo leuk als jullie.”
      “Eigen schuld,” hikt Mus, “dan had hij maar niet bij de radio moeten gaan,”.
      “Maar ik werk toch ook bij de radio?” probeert papa nog.
      “Nou dan stink jij ook!” brullen ze en ze rollen zowat van hun stoel.

Opnames

De meneer van de radio heet Ronald en hij is erg aardig. In elk geval heeft hij voor alle kinderen iets leuks meegebracht, en dat kunnen ze wel waarderen. Hij blijft een paar dagen logeren. “Normaal ga ik in een hotel,” zegt hij. “Maar dat is hier wel een beetje moeilijk.”
      Hij vindt het heerlijk in het gastenhuisje. Af en toe gaan de kinderen er naar toe en dan doen ze spelletjes. Soms gaan papa en Ronald naar de studio en dan hebben ze daar een opname. En dus glijden ze op de glijbaan en klimmen ze bij het speelhuisje. “Hallo hallo,” brullen ze, “wie stinkt daar zo?” En ze vergeten dat papa en Ronald alles kunnen horen.

Ronald gaat naar buiten. De kinderen schrikken. Zou hij boos zijn?
      Maar Ronald moet lachen.
      “Ik hoor dat in Nederland heel vaak,” lacht hij. “Maar ik had nooit gedacht dat ik dat aan de andere kant van de wereld ook nog zou horen.”
De kinderen kijken een beetje beteuterd. Ze hadden nog zo hun best gedaan om het niet te roepen als Ronald in de buurt was.

Een eiland vol luisteraars

Na een paar dagen zijn de opnames af. De kinderen hebben ook iets mogen zeggen.
      “Dan komen jullie ook op de radio,” belooft Ronald.
      “Luisteren er veel mensen naar jouw radio?” vraagt Yske.
Ronald weet dat heel precies.
      “Zevenhonderdvijftigduizend,” zegt hij.
De kinderen kunnen lang niet zover tellen, maar het lijkt ze ongelooflijk veel.
      “Dat is net zoveel als alle mensen van het hele zuidereiland bij elkaar!” roept Mus. “Met Nelson en Christchurch en Blenheim erbij!”
Yske kan het bijna niet geloven.
      “En horen die dan allemaal wat wij zeggen?”
      “Allemaal,” belooft Ronald.
      “Kunnen wij dat dan ook horen?”
      TYST & YSKE
       “Als het uitgezonden wordt, natuurlijk wel,” zegt Ronald. “Maar eerst moet ik het nog klaarmaken. En dat duurt nog wel eventjes.”

Een leuk plannetje

      “Wat vind je ervan om morgen als afsluiting van het bezoek naar Titirangi Bay te gaan?” vraagt papa aan mama.
      “Leuk,” zegt die. Maar dat is niet te horen door het opgewonden lawaai dat de kinderen alle drie tegelijk aanheffen. Jaaah, leuk! en of er weer harde eieren mee mogen, en chocolademelk en of ze de grote strandbal mee mogen nemen en de opblaasboot en de emmertjes en nog veel meer dingen.
      “Wat is dat voor een baai?” vraagt Ronald. En papa vertelt, dat het een prachtig groot zandstrand is, op een uurtje rijden, helemaal aan het eind van de Sounds. Alleen al de weg ernaartoe is prachtig. En het is er niet druk. In feite is er niets anders dan een onbemande camping met vers water, een koude douche en keurige toiletten. Met papier.
      “Nieuw-Zeeland op z’n best,” zegt papa. Een van de mooiste stranden die ik ooit gezien heb. En geen kip te bekennen.”
Dat lijkt Ronald ook wel leuk.
      En meteen beginnen ze met de voorbereidingen. Mama kookt de eieren en papa maakt zalmsalade. De veranda komt vol te staan met koelboxen, strandtenten, een grote parasol, picknickmanden en badlakens, klapstoeltjes en zonnebrandspul.
      Die avond duurt het lang voor de kinderen ingeslapen zijn. En allemaal dromen ze van het strand.

Een bergrit

De volgende dag is het stralend weer, echt strandweer. De kinderen zijn al om zeven uur op en sjouwen met speelgoed dat ze mee willen nemen. Na het ontbijt wordt de auto geladen. Helemaal achterin wordt een stoeltje uitgeklapt. Daar mag Mus zitten, op de derde rij. Die wordt toch nooit wagenziek. Door dat stoeltje is er maar net genoeg plaats voor alle bagage. Maar ze krijgen het er toch allemaal in. Ronald mag voorin en mama gaat tussen Yske en Tyst zitten. En dan gaan ze op weg. Ze rijden naar het eind van de Kenepuru Road, waar de Kenepuru Sounds begint.
      “Nee, eindigt,” zegt Mus. “Kijk maar, tot zover kun je maar varen.” Dat is ook weer waar. Het is maar hoe je het bekijkt.
De weg gaat over in een rotsig zandpad, dat langzaam de bergen in klimt. En dan rijden ze ineens in een schaduwrijk oerbos, een paar honderd meter boven de zee. Hier en daar kunnen ze het water zien met duizenden inhammen, eilandjes en stranden. Er is geen huis te bekennen. Ronald heeft zoiets nog nooit gezien en hij maakt wel honderd foto’s.
      “Hoe hoog zouden we nou zitten?” vraagt hij.
Papa weet het precies, dat staat op het hoogtemetertje van de auto.
      “Rond de zevenhonderd meter hoog,” zegt hij. “Meer dan twee Eiffeltorens.”
En dan, na een uurtje rijden, komen ze op de rand van een steile helling, die bijna naar beneden valt. Ze zien het pad naar beneden slingeren als een slordig weggegooid touw. De strakblauwe baai is aan drie kanten omsloten door groene heuvels. Er is maar één eenzame boerderij te zien, half verscholen op de helling.
      “Net armen, die de baai vasthouden,” zegt papa.

Camping aan zee

Als ze beneden zijn, staat er ineens een groot hek over het pad.
      “Camping” leest Mus, “vier dollar per nacht.” Hij kijkt even rond.
      “Die moet je in dat doosje doen, daar.”
      “Moeten wij niet betalen?” vraagt Ronald.
      “Alleen als we willen overnachten,” zegt papa. “Het strand is hier van iedereen.”
Ronald duwt het hek open. En dan rijden ze een hobbelig veld op. Er staan een paar grote bomen met lekkere schaduw. En er lopen tientallen weka’s rond, grote loopvogels die veel op kiwi’s lijken, en blauwe moerashennen. Een eindje verderop zien ze een witgeverfd toiletgebouwtje met wasbakken. Daarachter is een echt duinenrijtje.
      “Gaan jullie hier wel eens kamperen?” vraagt Ronald.
      “Tot nu toe nog niet,” zegt papa, “maar dat wilden we dit jaar zeker nog doen.”
      “Wat is het hier ongelooflijk mooi,” zegt Ronald. Hij kijkt naar de hoge bergwand waar ze net van afgereden zijn. Behalve een stukje van de boerderij en een grote schuur is er geen huis te zien. Op de helling zijn een paar stukken met gras waar een paar schapen grazen. Voor de rest zijn er alleen maar bomen en rotsen.
      Papa parkeert de auto vlak bij een overstapje over het pikkeldraad en al gauw lopen ze allemaal zwaar beladen naar het strand. Hun voeten zakken diep weg in het rulle zand. Als ze boven op het lage duin staan zien ze het eerst de hemelsblauwe zee en de groene heuvels er omheen. Voorbij de baai liggen drie kleine rotspunt-eilandjes. Daarachter is de Tasman Zee. En daarachter weer Australië. Maar dat kun je natuurlijk niet zien. Aan hun voeten ligt het witte strand. Het is heel breed, wel drie kilometer. Er is helemaal niemand.
      “Het best bewaarde geheim van Nieuw-Zeeland,” zegt papa. “Hier komen geen toeristen.”
      “Hier komt zo te zien helemaal niemand,” zegt Ronald. “Echt ongelooflijk!”

Strand

Het is heet in de zon, maar gelukkig staat er een lekker briesje. Er wordt gezwommen en gespeeld met strandballen en speelgoedbootjes, er worden zandkastelen gemaakt. Mus zoekt grote schelpen en fossielen. Yske heeft een aantal heremietkrabben in een plastic emmer verzameld. En Tyst zoekt allerlei kleuren stenen.
      Dan gaan de picknickmand en de koelbox open. Die zitten vol heerlijke dingen. Hardgekookte eieren, zalmsalade, koek en krentenbrood, fruit en limonade. Zelfs een echt ijsje! Ze eten en drinken er een flinke bres in.
      Ze gaan mosselen rapen. Ze trekken sandalen aan en pakken een paar plastic zakken. Ze moeten over een grote rots klauteren die het rechter eind van het strand vormt. En aan de andere kant liggen de grote mossel- en oesterbanken, waar je op blote voeten niet graag overheen wil lopen. In een mum van tijd hebben ze drie grote zakken mosselen geraapt en ook nog een kleinere zak oesters.
      Als ze weer terug zijn en lekker liggen uit te rusten in de schaduw van een grote parasol, zien ze dat Tyst er niet is. Mama is ongerust, maar Mus ziet hem helemaal aan het eind van het strand over de rotsen klauteren. Op zijn dooie akkertje. Hij is al best hoog.
      “Zou hij er niet af vallen?” vraagt mama bezorgd, “moeten we er niet naar toe?”
      “Welnee,” zegt papa, “het is niet voor niets een echte kiwi.”
Maar mama is toch een beetje ongerust.
      “Ik ga hem wel halen,” zegt Yske en ze holt er al heen.

Hallo hallo

En dan is de lange middag ten einde. De zon zakt achter de heuvels. Ineens wordt het frisjes. Ze sjouwen alle spulletjes weer over het duin. Het kan bijna niet in de auto. Een heleboel spullen gaan op de vloer, waardoor de knieën van de oudste kinderen bijna tegen hun kin komen.
      “Moet kunnen,” zegt mama, “het is maar een uurtje.”
      “Wat raar dat het nou ineens zo vol is,” zegt Yske, “en we hebben nog wel zoveel opgegeten!”
      “Dat komt van al die kilo’s zand die overal in zitten,” zegt mama, “maar dat is niet erg, want dat is goed voor de groentetuin.”
      “Vergeet de mosselen niet,” zegt papa. “En de fossielen, de schelpen en de stenen!”
Op de terugweg wordt het al behoorlijk donker. Iedereen is moe van de zon, het zand en de zuurstof. Ronald en Tyst vallen in slaap. De auto bromt tevreden.
En als ze bijna thuis zijn hoort papa van helemaal achter in de auto een zacht stemmetje: “Hallo hallo!”
      En Yske antwoordt ook heel zachtjes: “Wie stinkt daar zo?”
En ze stikken bijna van het lachen als ze samen roepen: “De papa van de radio!”

Uitzicht vanuit gasthuis

Details

Categorie: Media (502)

Gepubliceerd: 22 augustus 2015

Verrassend, soms hilarisch

Theo Uittenbogaard (1946-2022) was een oud VPRO-collega, die mij met grote regelmaat verraste met originele, soms hilarische bijdragen. 

      Daar ben ik hem dankbaar voor.
Van hem zijn verschenen:

Te Gast 37: Theo Uittenbogaard
Algemeen 146: Verwen & snoezelzorg
Algemeen 148: Houtzagers & rookmelders
Algemeen 151: Het avondmaal van Jany
Algemeen 153: O mijn land Papoea
Algemeen 155: De Vice Admiraal
Media 85: De Gooische Matras
Algemeen 172: Vrij Onverveerd
Poëzie 183: Zijne Maneschijn
Nieuwe woorden 84: Betassen
Beelden 684: La negra tomassa
Goedemorgen 558: Bierfusie
Goedemorgen 561: Van achteren
Voorstraten 85: Katwijk aan Zee
Media 213: AVRO's jeugdprogramma Rooster
Goedemorgen 575: God, de Schaper
Beelden 767: God is my co-pilot
Goedemorgen 579: Haar & Liefde
Goedemorgen 581: Het Duo Avocado
Media 223: Met Den Uyl in donker Afrika
Nieuwe woorden 92: Pikkendrift 
Goedemorgen 591: In-ears
Beelden 782: Kim Young Trump 
Goedemorgen 611: Zonder foto
Media 245:  De voorzitter en de cineast
Reizen 187: Met Vacantie naar Duitschland
Goedemorgen 660: Voor galg en rat 
Goedemorgen 661; Diplomaten & democraten 
Goedemorgen 666: Welvaart & Welzijn 
Goedemorgen 669: Het Rifgebied 
Goedemorgen 675: Driedubbele ontkenning 
Goedemoprgen 676: De eerste lijntjes cocaïne
Goedemorgen 680: Logica 
Goedemorgen 686: Paard & naam 
Goedemorgen 687: MEDIAMIEK 
Goedemorgen 694: De Nederlandse onafhankelijkheidsdag 
Goedemorgen 695: Smogalarm
Goedemorgen 697: zoek de man..... 
Goedemorgen 698: De Zwembadpas 
Goedemorgen 699: Politiek Correctst 
Goedemorgen 700: Praktijkvoorbeeld
Media 309: Aanvallen van uitersten 
Algemeen 331: Een tevreden roker 
Media 313: The OBama Fake
Goedemorgen 706: Waarom klopt deze zin niet?
Goedemorgen 708: KOOPJE
Algemeen 333: Losse hoofdsteunen
Goedemorgen 709: KAN DIT?
Goedemorgen 711: FAKE NEWS
Goedemorgen 712; Eén buitenlandse zaak
Algemeen 335: Geen spoedgeval
Goedemorgen 712: WIJSHEID (1)
Goedemorgen 713: WIJSHEID (2)
Goedemorgen 716: WIJSHEID (3)
Goedemorgen 717: Wat wil je worden?
WIJSHEID (4); #MeToo
Goedemorgen 719: De Plusklas 
#MeToo (2)
WIJSHEID 6); Politiek correct
Goedemorgen 724: Zeurgeur
WIJSHEID (7); Roze pleister
 #MeToo 3
WIJSHEID (9): Wie Niet?
WIJSHEID (10): Wie niet? (2)
#MeToo 4: Kerstgedachte
Goedemorgen 732: Dilemma
Goedemorgen 733: Ook dat nog
Goedemorgen 736: Lijkt me logisch
Goedemorgen 737: Furlough
Goedemorgen 739: Krakkemikkige burgemeester
WIJSHEID (11): Slaapverwekkend
Goedemorgen 740: Jury zweeft boven tafel
Goedemorgen 743: Onvoltooid Verleden Tijd
Goedemorgen 745: Terroriserende tiran
Goedemorgen 747: Dode pleegt zelfmoord
Goedemorgen 749: De mooiste kunst
Goedemorgen 750: Existentiële tangen
Goedemorgen 751: Landmacht krijgt onderzeeboten
Goedemorgen 752: Hehe, even zitten.....
WIJSHEID 12: Tegeltjeswijsheid
Goedemorgen 755: Een bekende seksueel
Goedemorgen 756: Jaarsalaris
Reizen 288: Kleine corruptie te Kiev
Goedemorgen 759: Orale seks
Goedemorgen 760: Oeigoeren
Reizen 290: Visvliet
WIJSHEID 13: Wagner
Reizen 292: Atoombommen op de Marshall Eilanden
Goedemorgn 762: Lachgas
Media 347: ACHTER ĖĖN VAN DE ACHT
Media 349: Geluidsman Hugo Helmonf overleden
Beelden 900: Een klassieke regie-aanwijzing...
Goedemorgen 764: Winner takes all
Goedemorgen 765: Innovatief
Goedemorgen 767: Gestemd?
Goedemorgen 768: Een Forum en het Lampenkamp
Goedemorgen 769: Ruimtevaartsdag
Goedemorgen 770: Voorkennis?
Goedemorgen 772: Eerste Bereinstormdag
Goedemorgen 773: Incontinent?
Beelden 906: Voor Sylvia Witteman
Goedemorgen 774: GENERATIEBESTENDIG
Goedemorgen 775: Gewapende toeristen
Goedemorgen 776:Rocketscience
Goedemorgen 778: Donorvaarder
WIJSHEID 14: Dreigement
Goedemorgen 780: V2>V8VvVvv ?
Goedemorgen 781: 1959
WIJSHEID 15: Spilzucht
Reizen 297: Scheissestaat DDR
Goedemorgen 783; Modebewust
Goedemorgen 785: Poep in je hoofd
Algemeen 377: Brrrrrrr......
Goedemorgen 788: Zijn er nog vragen?
Algemeen 379: A Very Naughty Boy
WIJSHEID 16: Dooie Mus
Algemeen 378: Bij de dood van Ella Vogelaar
WIJSHEID 17: Aftakeling?
WIJSHEID 18: Wanhoopsdood
WIJSHEID 19: Burn-Out
Goedemorgen 794: TEXEL?
Goedemorgen 795: Niks geleerd
Goedemorgen 796: Via Allah wel?
Goedemorgen 797: 60+49+20=100 procent?
Goedemorgen 799; Wat is het verschil tussen overschatten en overschatten?
Goedemorgen 800: Kattebtrokjes
Goedemorgen 802: Altijd kind gebleven
Goedemorgen 805: NA DE DOOD
Goedemorgen 807: Onverklaarbaar Nieuws
Goedemorgen 808: Basisbehoefte. Ongecontroleerd geweld
Goedemorgen 809: WEISHIJD
Goedemorgen 811: Raggende Manne
Goedemorgen 813: Jan Bank blijkt toch stoffeerder 
Media 399: Interview met Reve; Ontslag bij de NCRV 
Goedemorgen 822: Anderhalvemetermaatschappij
Goedemorgen 823: Meerfout
Goedemorgen 825: Grammaticale woestijn
Goedemorgen 826: Halsema
Goedemorgen 827: Eigenbelang/eigenverantwoordelijkheid
Goedemorgen 828: Kibbesoeb
Goedemorgen 829: In je haar?
Goedemorgen 832: Boodschappen doen
WIJSHEID 20: Zorgen
Media 413: Op1; Taalquiz door Taalspits
Goedemorgen 834: Wie wat bewaart die heeft wat
Goedemorgn 835: Gooise jeugd stamt af vn Gooische vrouwen
WIJSHEID 21; TEGEL
Goedemorgen 837: Een nieuwe TEGEL
Goedemorgen 838: Flutcontracten
Goedemorgen 839: Tegeltje
Goedemorgen 840: Wassalon Anita
Goedemorgen 841; Die vinden we wel...
Goedemorgen 842; Ned. Vereniging van Journalisten wanhopig
Algemeen 421: STAAR UIT RAAM
Audio 152: Het bombardement van Dresden
Goedemorgen 844: Blank of zwart...
Goedemorgen 847: Mist....
Goedemorgen 848: Godsvertrouwen
Goedemorgen 850: Oja, een kwestie van spatiëring
Goedemorgen 852: Wereldwijt
WIJSHEID 22: 150 CENTIMETER
Goedemorgen 855: Wat heb jij gesnoven?
Poëzie (275): Kerstgedachte
Algemeen 428: Hoe vier jij de Kerst
Goedemorgen 859: DE LACH
Goedemorgen 860: Correctie
Goedemorgen 861: Line Riders
Goedemorgen 865: Lankmoeig
Goedemorgen 866: Ondergronds
Goedemorgen 870: Poem
Media 444: GEWOON BLOOT in de NRC
Goedemorgen 874; Eenzaamhijden
Goedemorgen 875: Andere klanten bekeken ook...
Goedemorgen 884: mooi! een column bestaande uit slechts twee zinnen
Goedemorgen 885: Is dit erg?
Goedemorgen 886: Hoe weten ze dat bij Het Parool?
Goedemorgen 889; Kunst is een afleidingsmanouevre
Media 446: DE KENNIS VAN NU
Goedemorgen 895: Retirades
Goedemorgen 902; Exhitionistisch pedofiel potloodventen
Goedemorgen 905: Omzichtig?
Goedemorgen 906; I.M. SNIJDERS- 7 juni 2021
Goedemorgen 908: De Zenuwe
Goedemorgen 910; CDA
WIJSHEID 23: Important
Media 451: De heer met de pet
Reizen 393; DESGELIJKS
Goedemorgen 919: Turf
Goedemorgen 920; Heilige Geestmeester
Goedemorgen 921: Broodje Koe
Goedemorgen 923: Kauwzin
Goedemorgen 925: Mijn naam is haas
Goedemorgen 926: Doventolk gezocht
Goedemorgen 928: Jort Kelder Zwarte Piet
Media 453: Anton Constandse; Een vrij man
Algemeen 465: Belangrijke informatied
Goedemorgen 931: Kunstkul
Reizen 398: Back to Nature
Goedemorgen 936: Complottheorie
Goedemorgen 939: VOORDEEL
WIJSHEID 24; De echte overgang
Media 454: Gedenksteen W.F. Hermans ontworpen door directeur Poezenkrant
Goedemorgen 945: Zoals ons?
Reizen 406: Waarom ik wonderen geloof
Goedemorgen 951: Milieubewusteloos
Gotspe 1: Oplichting verkocht als zorgzaamheid
Goedemorgen 953: Dilemma
Goedemorgen 955: Dossiervreter
Media 455: Toch klopt er iets niet
Vieze woorden: Autonamen in het Spaans
Media 456: Gevalletje ''Visserij''
Goedemorgen 960; Treurig
Algemeen 475: Groeten uit kamer 17
Goedemorgen 968: Concerton? Moshpits? Waar ben ik?
Goedemorgen 969: Vastbesloten
Goedemorgen 973: Tegeltjeswijsheid
Goedemorgen 976: Nog minder dringen?
Algemeen 480; Als de polder volloopt
Goedemorgen 991: BETER SPAANS
Algemeen 489; BESLUIT
Goedemorgen 994: WUJSHEID (25)
Algemeen 491: VERKOOPPRAATJE
Algemeen 493: Volgens hem moet....
Goedemorgen 1004: Draaideurcrimineel?