Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 11 november 2016

Niet karakteristiek, wel sfeervol

Esbjerg is een havenstad in het zuidwesten van Denemarken. Ruim 70.000 inwoners. Een relatief nieuwe stad, die pas in 1868 werd gesticht door
Koning Christian IX. De stad is niet bijzonder mooi, niet karakteristiek en trekt weinig toeristen. Maar het is er wel sfeervol. Drukke winkelstraten in het centrum met een zeer divers aanbod. Natuurlijk veel scandinavisch design.
      De terrassen zijn ook in de herfst nog behoorlijk druk bevolkt, want alom staan verwarmingselementen en liggen dekentjes op de stoelen. En als je even het vrij kleine centrum verlaat is de haven in al haar diversiteit dichtbij. Het ruikt er naar vis.

Kongensgade
  

De Kongensgade (Koningsstraat) is de drukste straat in het autovrije centrum. De straat komt uit op het Marktplein, de Torvet. Met als belangrijkste blikvanger het oude gerechtsgebouw. (Midden achter)

Torvet

Terras

  

Op veel pekken in de stad zijn verwarmde terrassen. Plus dekens om het allemaal wat aangenamer te maken.

Koning Christian

  

Het standbeeld van de stichter van de stad Koning Christian IX, die regeerde van 1863 tot 1906. Er worden kaarsjes voor hem gebrand. Ik heb aan diverse mensen gevraagd wat er op het spandoek staat en dan kom je tot zoiets als: ‘’Ook een koning heeft dringend behoefte aan erkenning’’ of -vrij vertaald- ‘’zelfs een koning wil wel eens wat anders’’.
       Waarom dat dan op zo’n wat slordig spandoek is gekalkt, wist men daar ook niet.

Zicht op haven (1)
  

Aan de rand van het centrum is de haven al zichtbaar. E zijn diverse zitjes om dat allemaal te zien.

Zicht op haven (2)
  

Watertoren
  
 
Als je een prachtig zicht wilt hebben op de stad en de haven moet je de watertoren beklimmen.
Dat kan overigens niet altijd

Windmolens
  
  
Denemarken heeft een veel langere traditie met windenergie dan Nederland. Op veel plekken in zee zijn windmolenparken. Die worden opgericht met behulp van dit soort carriers.

Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 28 oktober 2016

Het mooie dorpje Sønderho

Fanø in Denemarken is het meest noordelijke Waddeneiland, maar maakt volgens deze kaart geen deel uit van het UNESCO Werelderfgoed.
      Dat lijkt mij onterecht en ik zal uitleggen waarom.

Het is een prachtig eiland met zo’n 15 kilometer ononderbroken breed strand, met bossen en duinen en twee aantrekkelijke plaatsjes: Nordby en Sønderho.
      Vooral dit laatste dorp is zeer de moeite waard om te bezoeken.
Het werd in 2012 door de Denen uitgeroepen tot mooiste dorp van het land.

   

Je kunt er komen per veerboot vanuit Esbjerg. Nog geen kwartier varen. Er is een bootje voor voetgangers en fietsers en een ferry voor auto’s.

Een retour voor een auto en maximaal negen personen kost 195 Deense Kroon. Omgerekend is dat circa € 26,70. De inwoners van Fanø vinden dat veel, want ze zijn voor een belangrijk deel van hun inkomsten afhankelijk van het toerisme. Ik lees ergens dat er per jaar zo’n 30.000 toeristen komen. Ik betwijfel of dat klopt, want het lijkt me bijzonder weinig voor zo’n mooi eiland.
(Ter vergelijking: Texel ontvangt per jaar ongeveer 1 miljoen bezoekers; een retourticket voor een auto en max. negen personen kost daar € 37,--)

Sønderho heeft kleurige huizen met rieten daken, want het riet groeit daar volop. Ze staan vrij dicht opeen. Er lopen tussen de huizen door voetgangerspaadjes, die het allemaal intiem maken.
      De huizen staan in verband met heersende winden min of meer in gelid. De daken in het zuiden worden het meest geteisterd en moeten om de paar jaar hersteld of vernieuwd worden. Een enkel huis staat door ruimtegebrek ‘’verkeerd’’.

Dat leren we tenminste van Robert Peel. In een plaatselijk café sprak hij ons aan in vlekkeloos Engels.
Of we soms uit Nederland kwamen.
      Hij bleek een Engelsman, die zich op dit eiland gevestigd had. Tenminste in de zomer, want in de winter was het er veel te koud en te nat. Robert had ook in Nederland gewoond en bleek goed Nederlands te spreken.
      ‘’Of we 27 minuten de tijd hadden’’. Dat hadden we.
Het bleek voldoende voor een rondleiding door het dorp.

Na een tocht over smalle paadjes eindigen we bij een decoratief wandbord, waarop de geschiedenis in voor- en tegenspoed is verbeeld.
      Een voor zo’n klein dorp rijke geschiedenis met op het bord een zogeheten welvaartslijn waarop economische invloeden duidelijk herkenbaar zijn. Rampen, oorlogen, bloei en rijke visvangsten volgen elkaar op.

Een bord ook met een kritische ondertoon. Kijk eens naar dit tegeltje.
      Volgens Robert Peel zitten er te veel zeehonden rondom het eiland met als gevolg dat er vrijwel geen vis meer in de zee zit. De plaatselijke overheid wil daar maatregelen tegen nemen, maar wordt tegengewerkt door een Deens alternatief voor ‘’Wakker Dier”.
      Het was de bedoeling dat de tegel met de zeehond onder de paraplu in Delfts Blauw zou worden gefabriceerd bij de Koninklijke tegelfabriek in Makkum Friesland, maar dat bleek veel te duur.

Kritiek is er ook op de Kopenhagers, die op Fanø een tweede huis hebben. ‘’Te arrogant’, vindt de plaatselijke bevolking. En ze ‘’doen maar wat’’. Verven hun huizen in kleuren en strepen ‘’alsof het wenkbrauwen zijn’’.
      Op het bord komt dit tot uitdrukking door de K (Kopenhagen) op het oude nummerbord.

In de haven van Sønderho lagen in 1980 nog zo’n 30 schepen.

Nu is het dichtgeslibd. Er zijn plannen om de boel uit te baggeren, maar ook dit ondervindt weerstand.

Buiten het dorp is daar allemaal niets meer van te merken. De duinen zijn hoog en het strand is breed.

Overstromingen waren er in het verleden ook. Op deze paal staan de jaartallen van de laatste twee eeuwen. De hoogste stand werd bereikt in 1839.

Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 24 oktober 2016

Een paar oude karakteristieke plaatsen

Als je van Duitsland naar Denemarken wilt rijden ga je eigenlijk altijd op de A7 even boven Flensburg de grens over. Snel en doelgericht. Dat was het althans tot voor kort. Maar sinds enige tijd worden aan die grens redelijk scherpe controles uitgevoerd en ontstaan er in beide richtingen lange files.
      De Denen zijn namelijk bang dat vluchtelingen die van Duitsland naar Zweden willen wel eens in hun land zouden kunnen blijven. En dat is een schrikbeeld, want Denemarken houdt in het algemeen niet zo van vluchtelingen. Ze zitten al in hun maag met een ander soort ‘’vluchteling’’: de ca. 7.000 Eskimo’s (Inuït) uit hun kolonie Groenland.
      Je kunt de files overigens heel simpel vermijden door een andere grensovergang te nemen. Bijvoorbeeld onder het stadje Tønder in het zuidwesten van het land. Douane en politie heb ik daar niet gezien en je kunt dus gewoon doorrijden.

Uldgade

Tevens kun je dan een bezoek brengen aan een stad die al in 1243 stadsrechten kreeg. Vooral het centrum is de moeite waard.
      Daar is de drukke Uldgade met mooie winkels (veel Scandinavisch design), karakteristieke huizen, cafés en terrasjes .

Café

  

Plein & terras

Zijstraat

  

De bestrating in het centrum is sierlijk met alom kasseien.
      Je kunt er overal met Duits terecht, want Tønder was vrij lange tijd Duits. In 1920 sprak de bevolking zich per referendum uit voor definitieve aansluiting bij Denemarken. Ooit lag het aan zee en werd het diverse malen getroffen door stormvloeden. Maar er werden dijken aangelegd en nu ligt het in het Jutlandse binnenland.

Toerist voor kledingzaak

Møgeltønder

Zo’n vijf kilometer naar het westen richting Noordzee ligt het dorp Møgeltønder, dat er prat op gaat het oudste straatje van Denemarken te bezitten, de Slotsgade. Het plaatsje bestaat overigens uit niet veel meer dan dit straatje.

Keien

Opnieuw kasseien en wat popperige goed onderhouden huizen, die keurig in de verf staan. Mooie linden.

Pandje

Slotsgade

De Slotsgade.
     Er zijn vrijwel geen winkels, maar wel een paar cafés annex uitdragerij. In het seizoen is het hier druk, maar nu in het najaar is het heel rustig.

Kasteel

 Aan het begin van het straatje is het Schackenborg kasteel, bezit van de koninklijke familie.
      Je mag het van afstand bekijken.

Details

Categorie: Reportages (189)

Gepubliceerd: 17 oktober 2016

September 2014

Wallen, klinkers en Les Misérables



Place Charles de Gaulle

Er is een groot plein en een paar kleinere pleinen. Klinkerstraten alom. Er zijn wallen en muren. Abdijen en kerken. Hotels, restaurants en terrassen. Mooie herenhuizen, twee museums, een theater en beeldhouwwerken.
      En toch heeft het slechts 2.000 inwoners. Montreuil-sur-Mer. Maar het is een bekend en gezocht plaatsje. Victor Hugo was er op 4 september 1837 een halve dag, raakte geinspireerd en situeerde hier zijn Les Misérables.
      Vrijwel dagelijks komen hier groepjes mensen om zijn korte spoor te volgen en zich voor te stellen waar hoofdpersoon Jean Valjean - een ontsnapte gevangenisboef, die burgemeester van Montreuil werd- zoal verbleef.

Wallen & muren

Montreuil-sur-Mer is oud. De eerste wallen werden al in de negende eeuw gebouwd. Aanvankelijk ter verdediging tegen aanvallen uit zee. Van die wallen is inmiddels niets meer over, maar er kwamen anderen voor in de plaats.
      Montreuil ligt niet meer aan zee, maar zo'n vijftien kilometer het land in. De plaats werd tijdens de honderdjarige oorlog vrijwel volledig verwoest door de Engelsen. Maar de restauratie werd later ter hand genomen en zo werd Montreuil een aardig en aantrekkelijk plaatsje.

Abdij en kerk op Place Gambetta.


Place Gambetta


Bar Victor Hugo


Literatuurliefhebbers


Klinkerstraatjes


Zicht vanaf de wallen


Monument ter herinnering aan WO1


Tot slot